Vakantie

Terwijl ik deze blog schrijf ben ik net één dag weer terug van mijn vakantie. En wat heb ik het heerlijk gehad. 10 dagen lang zon, zee en strand. Weg uit het koude kikkerlandje, weg van de zware trainingen, weg van de druk om te presteren, weg van het lesgeven, weg van de administratieve rompslomp, geen squash meer aan mijn hoofd, geen contact met de buitenwereld, even helemaal niks, alleen maar genieten! En man, wat was ik hier aan toe!

Nou zal bij een aantal mensen meteen de gedachte opkomen; zijn hele leven is toch al één grote vakantie?? Het enige wat hij doet is lekker elke dag sporten, veel trips maken over de hele wereld, van alles van de wereld zien en daar ook nog zijn geld mee verdienen. Een luizenleventje, die kan geen vakantie nodig hebben toch! En als ik heel eerlijk ben dacht ik precies hetzelfde toen ik vorig jaar afstudeerde en besloot om fulltime te gaan squashen. Maar ik kwam er snel achter dat dit niet altijd het geval is.

Nou moet je mij niet zien als een enorme zeurpiet. Ik heb een heel erg leuk jaar gehad, ervaringen opgedaan die ik, was ik gaan werken, nooit had gehad, op plaatsen geweest waar ik anders nooit zou zijn geweest en enorm veel leuke en nieuwe mensen ontmoet. Maar toch zijn er bepaalde dingen die ook minder zijn. Wat voor mij het moeilijkst was, was eigenlijk het mentale aspect. Vooral de trainingsperiodes vielen mij mentaal erg zwaar. Als profsporter trainen wij zo’n 2 x per dag en is het doel om uit elke training het maximale te halen. Dit kan alleen als je er elke training 100% voor gaat. Dit resulteert erin dat je aan het eind van de dag fysiek en mentaal helemaal gesloopt bent en het liefst meteen gaat slapen (en dit gebeurde regelmatig bij mij de eerste drie maanden van mijn fulltime bestaan). Natuurlijk is het heerlijk om tot het uiterste te gaan, maar om dit 6 dagen in de week, 2x per dag te doen vergt een enorme discipline. Als je na een ochtendsessie helemaal gesloopt bent en je weet dat je over 3 uur weer keihard aan de bak moet, is het soms moeilijk om je hiervoor op te laden. En dan zijn er ook nog dagen dat je geen zin hebt, moe bent, fysieke pijntjes hebt enz. en ook dan moet je toch de motivatie vinden om te gaan trainen.

Maar dit is nog niet alles. Als profsporter sta je ook continu onder druk om te presteren. Je traint namelijk om beter te worden en bepaalde resultaten te halen. Dit legt op de wedstrijden die je speelt een extra druk om te presteren. Als de prestaties dan achterblijven, is het lastig om positief te blijven en kan je aan jezelf gaan twijfelen. Al die keren dat je pijn hebt geleden in de afgelopen maanden lijken dan soms voor niks geweest te zijn. En helaas zijn er vaak meer downs dan ups, want als we eerlijk zijn, het is voor maar weinigen weggelegd om alles te winnen en al zijn doelen te behalen! Toch heb je deze downs nodig om van je ups extra te kunnen genieten! Ik hoorde Franck Schleck de volgende uitspraak doen tijdens de tour; “Als de zon altijd schijnt, is het nooit mooi weer”, wat dit volgens mij perfect weergeeft!

Om nog een voorbeeldje te geven waar wij als squasher mee te maken hebben is het financiele aspect. Laat het duidelijk zijn, een squasher verdient niet zoveel geld en is financieel niet, zoals menig tennisser, voetballer enz. onafhankelijk. Hierdoor komt er een extra ‘stressfactor’ bij, en zien veel squashers, waaronder ikzelf, zich genoodzaakt om een aantal uren in de week les te geven, om in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien. Dit legt de druk op presteren ook nog een stuk hoger, hoe verder je komt in toernooien, hoe meer geld je verdient, hoe hoger je op de wereldranking komt te staan en hoe groter de kans (al blijft dit in de squashwereld nog steeds erg moeilijk) dat je een sponsor aan de haak slaat die jouw financieel wil ondersteunen. Want laat het duidelijk zijn, om na een dag waarin je twee sessies keihard hebt geknald en je lichaam en geest vragen om rust, is het niet optimaal om ’s avonds ook nog eens vier uur op de squashbaan te moeten staan om les te geven!

Als laatste is mijn leven ook anders dan dat van de meeste 23 jarigen. Zo zal ik niet zoals veel van mijn leeftijdgenoten elke vrijdag en zaterdagavond in een bar, of nachtclub te vinden zijn. Je zult mij zelden aan de alcohol zien zitten, er moet goed gelet worden op wat er gegeten wordt, veel slapen is ook belangrijk. Bovendien leven wij tijdens de toernooien uit onze koffer, slapen we niet in onze vertrouwde omgeving op ons vertrouwde bedje, zien we onze vrienden en familie soms een aantal weken niet, wordt er tijdens toernooien niet alleen op de baan maar ook daarbuiten veel van ons verwacht en gaat het vele reizen je ook niet in de koude kleren zitten.

Nou wil ik niet heel melodramatisch klinken, ik heb een fantastisch jaar gehad, met heel veel mooie trips die ik nooit van mijn leven had willen missen. De kick van het behalen van doelen of halen van een fantastisch resultaat is enorm. Tevens heb ik het voorrecht gehad om van mijn grootste hobby mijn werk kunnen maken en geniet daar nog bijna (!!!) elke dag van. Ik heb dit alleen maar even zo neergezet, zodat ik, wordt er de volgende keer tegen mij gezegd dat ik een ‘luizenleventje’ heb, of, waarom ik in godsnaam een vakantie nodig heb, aangezien mijn leven een grote vakantie is, ik ze snel even kan verwijzen naar deze blog om duidelijk te maken dat er meer bij komt kijken dan op het eerste gezicht lijkt!

En om even terug te komen op het begin. Ik heb mijn vakantie overleefd, heb het heerlijk gehad en heb mij helemaal op kunnen laden om het komende seizoen weer te gaan knallen!

Wereldkampioenschappen Junioren

Afgelopen week werd in Herentals, België, de Wereldkampioenschappen Squash individueel voor junioren (<19) gespeeld. Nederland werd gerepresenteerd door de volgende vijf spelers: Marc Ter Sluis, Guido Ploem, Tom Lucas, Roshan Bharos en Christoph Winzer. Voor Marc, Tom en Guido was dit hun laatste WK. Roshan en Christoph gingen mee om ervaring op te doen op een WK, aangezien zij met hun leeftijd van 16 en 15 jaar, nog een aantal keer mee kunnen doen.

Ikzelf was mee als coach en begeleider van de junioren en dit was de eerste keer dat ik alleen mee was op een groot internationaal toernooi (en dan is de WK natuurlijk meteen een flinke!). Het was blijkbaar duidelijk dat ik een ‘rookie’ was, aangezien mij meerdere malen gevraagd is hoe ik heb gespeeld, wie mijn tegenstander is/was en hoe laat mijn volgende pot is! Mijn antwoord; “Ik heb vandaag 3x verloren, 1x gewonnen en twee byes gehad, heb morgen twee wedstrijden om 14:00 en één wedstrijd om 14:45,” resulteerde in een aantal zeer verwarde blikken! Maar goed, genoeg over mij, het wk junioren gaat immers over… Juist, de junioren.

Jullie hebben vast op Squashlife gelezen dat onze junioren niet fantastisch hebben gepresteerd op het WK met slechts 2 overwinningen in 15 wedstrijden. En feiten liegen niet, maar toch zegt dit niet alles. Ik heb mij namelijk verbaasd over het hoge niveau van squash dat werd gespeeld op dit toernooi en dan vooral van de top 8 spelers.

Maar goed, terug naar onze jeugd. De eerste dag beloofde een zware dag te worden voor de junioren. Dit bleek ook het geval te zijn, aangezien alle vijf de Hollanders verloren. Tom speelde tegen een 16 jarig Egyptisch (hoe kan het ook anders) supertalent en kreeg met 3-0 klop. Ook Christoph, verloor vrij kansloos van een Canadees (die 3^de was op zowel de Pioneer als Dutch <19). Roshan speelde een aardige pot tegen een Fransman, vooral op het einde kwam hij goed op gang, maar dit was helaas net te laat. Het was duidelijk dat het Roshan’s eerste WK was, aangezien hij vooral in het begin stijf van de zenuwen stond en daardoor niet lekker in zijn spel kwam. Marc verloor zijn eerste ronde 3-2 van een speler uit India, een land waar de komende jaren op gelet moet worden, aangezien hier extreem veel talent zit. Marc stond 2-1 voor, maar was fysiek compleet gesloopt en kon niets meer uitrichten in de laatste twee sets, wellicht dat de vele potjes op de Pioneer en Dutch iets te veel van het goede was! Ook Guido speelde een aardige pot, hij is bezig met het compleet omgooien van zijn manier van spelen en het was duidelijk tijdens deze wedstrijd dat dit nog niet helemaal ingeslepen zat in zijn spelletje, waardoor zijn slagen niet zo accuraat waren en hij daardoor zeer onder druk kwam te staan.

Christoph aan het coachen tijdens zijn wedstrijd op de glazen baan tegen Mike McCew (Can)

Op dag twee kwamen slechts 3 spelers in actie, aangezien Marc en Roshan beide een bye hadden. Christoph speelde een goede wedstrijd tegen een jongen uit Zwitserland, maar verloor wel 3-0. Ik ben van mening dat dit toernooi voor Christoph zeer goed is, aangezien het duidelijk werd voor hem, dat onder 19 squash heel anders is dan onder 15 squash, waar hij net vandaan komt. In plaats van 5 slagen per rally, kan een rally nu zomaar een minuut of langer duren en moet je als speler dus een stuk geduldiger zijn. Dit pakte hij zeer goed op en daar was ik dan ook erg tevreden over. Guido speelde een hele spannende pot tegen een Amerikaan, die hij compleet had gesloopt. Helaas werd Guido iets te gretig en maakte hij daardoor teveel fouten om de vierde game naar zich toe te kunnen trekken. Voor Tom gold hetzelfde ook hij had kansen tegen zijn tegenstander, een jongen uit Koeweit, maar kon de wedstrijd niet naar zich toetrekken. De tweede dag was afgelopen en wij Nederlanders hadden nog steeds geen overwinning… Nou ben ik over het algemeen zeer positief, maar dit was toch een klein beetje een teleurstelling! Desondanks was de sfeer in de ploeg zeer goed, was iedereen nog gemotiveerd en werd mij een overwinning beloofd de volgende dag!

Deze belofte kwam gelukkig ook uit! Nadat Guido eerst verloor met 3-1, Christoph met 3-0 en Roshan ook met 3-1, won Marc zijn potje met 3-1 en was de eerste overwinning dit WK een feit en was de ban eindelijk gebroken! Hij werd dan ook met luid gejuich begroet!

Op de zaterdag waren alleen nog Tom en Marc over. Tom speelde als eerste en speelde een erg goede pot tegen een Colombiaan die hij helaas net met 3-2 verloor. Daarna speelde Marc wederom tegen een Koeweiti en deze won hij, na naar mijn mening een van de beste wedstrijden die ik hem ooit heb zien spelen, met 3-1. Win nummer 2 was dus ook binnen. Marc mocht ’s avonds in de halve finale van de plate spelen tegen wederom een jongen uit India. Dit was een spannende pot die Marc net met 3-2 verloor. Marc merkte wel in deze wedstrijd waar hij het hardst aan moet werken. Hij irriteerde zich mateloos aan de scheidsrechters, zijn tegenstander, zijn racket, shirt, polsbandje, hoofdbandje, linkerveter enz. waardoor hij met zijn gedachte niet meer bij het spel was en hierdoor uiteindelijk ook de wedstrijd verloor. Het was jammer dat Marc deze ‘kortsluitng’ had, want hij was zeker niet kansloos geweest om de plate te winnen! Maar hopelijk heeft hij er wat van geleerd!

Dat waren de Nederlanders tijdens dit toernooi. Zoals eerder gezegd, vond ik het niveau van de junioren op dit WK erg hoog. De spelers uit de top 8 waren indrukwekkend. Egypte was oppermachtig met 4 spelers bij de laatste 4 (waarvan 3 nog 17 zijn), India had plaats 5 en 6 (ook met 17 jarigen) en Engeland bezette plaats 7 en 8. Marwan Shorbagy (17) de broer van Mohamed Shorbagy (top 15 PSA) werd wereldkampioen, maar de speler die ik het meest indrukwekkend vond was de verliezend finalist Mohamed Abouelgar, deze jongen is een shotspeler met een explosiviteit die ik zelden heb gezien! Hij figureerde dan ook in de beste pot die ik dit toernooi heb gezien, namelijk de halve finale tegen Amr Khaled Khalifa (nr 43 PSA) en die hij met 3-2 won. Dit was een van de beste en ook vriendelijkste pot met enorm veel wederzijds respect die ik in lange tijd heb gezien. Om hier een voorbeeld van te geven, in de vijfde wilt Khalifa zijn squashbril schoonmaken, maar heeft hij geen droog stukje stof meer aan. Als hij vraagt aan de scheidsrechter of hij een handdoek mag pakken en hem dit wordt geweigerd, bied Abouelgar hem zijn broek aan om zijn bril schoon te maken!

Gastvrijheid

Op het moment van schrijven zit ik in Perth, voor mijn tweede tournee door Australië binnen het jaar. Nadat Tommy (Berden) mij had gevraagd om af en toe wat updates over het leven van een fulltime squasher in een blog te zetten voor de squashliefhebbers, moet ik eerlijk bekennen dat het mij leuk leek, maar dat ik het vrij lastig vond om te bedenken wat ik zou moeten schrijven. Ik wilde namelijk niet alleen maar schrijven over de toernooien die ik speel, hoe ik heb gespeeld, tegen wie, enz. Dit valt over het algemeen ook wel op internet te vinden, zonder dat ik er nog een stukje over schrijf. Ik wil jullie dan ook vooral een klein kijkje geven in de ervaringen die ik opdoe tijdens het reizen over de wereld en het spelen van de vele toernooien. Maar dan komt meteen de vraag, waar moet ik over schrijven?? Wat is interessant genoeg om te delen?? Eigenlijk kwam het antwoord vrij, nadat ik door de toernooiorganisator opgehaald werd van het vliegveld in Perth. Hij bracht mij naar mijn 'billet', ofwel een familie waar je blijft overnachten tijdens het toernooi. Toen we daar aankwamen, vertelde hij dat mijn billet nog niet thuis was, maar dat hij de sleutel van het huis had, dat er eten en drinken in de koelkast stond en dat ik mocht pakken wat ik wilde. Dit terwijl ik deze man nog nooit had ontmoet en hij waarschijnlijk ook nog nooit van mij heeft gehoord! Ik dacht bij mijzelf, zou ik een volslagen vreemde die ik nog nooit heb gezien de sleutel van mijn huis geven terwijl ik er niet ben?? Dit brengt mij dus op iets waar ik mij het afgelopen jaar enorm over heb verbaasd: de gastvrijheid van sommige mensen!
Ik zal jullie een paar voorbeelden van deze gastvrijheid geven. Op mijn eerste trip naar Australië, die 7 weken duurde, heb ik in totaal slechts 5 nachten in een hotel geslapen en verder ben ik voornamelijk ondergebracht bij mensen thuis. Van een extra ´huis in een huis´ in Tasmanie (waar Bart en ik dus echt een eigen huisje hadden, met eigen slaapkamer, badkamer, keuken en loungeroom), tot een bank in Sydney, waar ik op het allerlaatste moment kon blijven slapen, omdat het verblijf dat ik zelf geregeld had een dag van tevoren gecancelled werd!
Maar het gaat niet alleen om overnachtingen, zo werden alle spelers van een toernooi in Italië door de organisator meegenomen naar een restaurant om ons te laten proeven van echt Italiaans eten. Voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht en drinken included, zonder een cent te betalen. De organisator stond erop om zelf de rekening te voldoen, terwijl er toch zeker 16 spelers aanwezig waren.
In Turkije, waar voor het eerst een PSA toernooi werd gehouden, was niet alles perfect geregeld. Maar deze mensen wilden het zo graag goed doen en zorgen dat wij (de spelers) het naar ons zin hadden tijdens het toernooi, dat niks te gek was en alles ter plekke werd geregeld. Zelden heb ik zoveel verontschuldigingen gehoord en iemand zich zo zien schamen als er iets niet helemaal goed verliep, terwijl tegelijkertijd alles uit de kast werd gehaald om fouten te herstellen. Dit toernooi gaat dan ook zeker de boeken in als een waar ik mij het meeste op mijn gemak voelde. Naast de  bereidheid om ons te helpen, had de toernooiorganisatie ook nog een diner geregeld met wederom alle spelers, waarna we werden vermaakt met een live show met buikdanseressen en andere lokale dansen. Erg leuk! Maar dit was nog niet alles. De manager van de club speelde de hele week voor taxichauffeur, wat vooral zijn personeel erg grappig vond. Toen Bart (Ravelli), Khasif (Shuja) en ik uit het toernooi lagen en wij Istanboel wel wilden ontdekken, bracht hij ons naar de stad om met ons te gaan lunchen in een authentiek Turkse lunchroom. Het grappige was echter dat deze man geen woord Engels sprak en de hele lunch is doorgekomen met Google translate op zijn telefoon.
Hetzelfde gebeurde in Oekraïne. Hier kregen de spelers een rondleiding door Kiev, inclusief bijbehorend commentaar, allemaal geregeld door de organisatie. Toen het toernooi was afgelopen, huurde de organisatie een tafel in een club die afgeladen was met eten en drinken. Dit was nog niet alles, want onze chauffeur was zo vastbesloten om ons voor deze club af te zetten, dat hij een paar politieagenten omkocht om door bepaalde afgezette straten te mogen rijden. En om half vier 's nachts vond hij het ook geen probleem om ons naar het vliegveld te brengen!
Nou zou ik nog een tijd door kunnen gaan met het geven van dit soort voorbeelden, al moet ik zeggen dat er ook gevallen van het tegenovergestelde bekend zijn. Maar goed, ik ben meer iemand die de positieve dingen onthoud!
Ik schrijf deze blog zoals gezegd in Perth op de vooravond van mijn eerste wedstrijd in de WA Open, terwijl ik drink van een kop thee die mijn billet net heeft gezet, gebruik makend van zijn computer! Point proved!