Gastvrijheid

Op het moment van schrijven zit ik in Perth, voor mijn tweede tournee door Australië binnen het jaar. Nadat Tommy (Berden) mij had gevraagd om af en toe wat updates over het leven van een fulltime squasher in een blog te zetten voor de squashliefhebbers, moet ik eerlijk bekennen dat het mij leuk leek, maar dat ik het vrij lastig vond om te bedenken wat ik zou moeten schrijven. Ik wilde namelijk niet alleen maar schrijven over de toernooien die ik speel, hoe ik heb gespeeld, tegen wie, enz. Dit valt over het algemeen ook wel op internet te vinden, zonder dat ik er nog een stukje over schrijf. Ik wil jullie dan ook vooral een klein kijkje geven in de ervaringen die ik opdoe tijdens het reizen over de wereld en het spelen van de vele toernooien. Maar dan komt meteen de vraag, waar moet ik over schrijven?? Wat is interessant genoeg om te delen?? Eigenlijk kwam het antwoord vrij, nadat ik door de toernooiorganisator opgehaald werd van het vliegveld in Perth. Hij bracht mij naar mijn 'billet', ofwel een familie waar je blijft overnachten tijdens het toernooi. Toen we daar aankwamen, vertelde hij dat mijn billet nog niet thuis was, maar dat hij de sleutel van het huis had, dat er eten en drinken in de koelkast stond en dat ik mocht pakken wat ik wilde. Dit terwijl ik deze man nog nooit had ontmoet en hij waarschijnlijk ook nog nooit van mij heeft gehoord! Ik dacht bij mijzelf, zou ik een volslagen vreemde die ik nog nooit heb gezien de sleutel van mijn huis geven terwijl ik er niet ben?? Dit brengt mij dus op iets waar ik mij het afgelopen jaar enorm over heb verbaasd: de gastvrijheid van sommige mensen!
Ik zal jullie een paar voorbeelden van deze gastvrijheid geven. Op mijn eerste trip naar Australië, die 7 weken duurde, heb ik in totaal slechts 5 nachten in een hotel geslapen en verder ben ik voornamelijk ondergebracht bij mensen thuis. Van een extra ´huis in een huis´ in Tasmanie (waar Bart en ik dus echt een eigen huisje hadden, met eigen slaapkamer, badkamer, keuken en loungeroom), tot een bank in Sydney, waar ik op het allerlaatste moment kon blijven slapen, omdat het verblijf dat ik zelf geregeld had een dag van tevoren gecancelled werd!
Maar het gaat niet alleen om overnachtingen, zo werden alle spelers van een toernooi in Italië door de organisator meegenomen naar een restaurant om ons te laten proeven van echt Italiaans eten. Voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht en drinken included, zonder een cent te betalen. De organisator stond erop om zelf de rekening te voldoen, terwijl er toch zeker 16 spelers aanwezig waren.
In Turkije, waar voor het eerst een PSA toernooi werd gehouden, was niet alles perfect geregeld. Maar deze mensen wilden het zo graag goed doen en zorgen dat wij (de spelers) het naar ons zin hadden tijdens het toernooi, dat niks te gek was en alles ter plekke werd geregeld. Zelden heb ik zoveel verontschuldigingen gehoord en iemand zich zo zien schamen als er iets niet helemaal goed verliep, terwijl tegelijkertijd alles uit de kast werd gehaald om fouten te herstellen. Dit toernooi gaat dan ook zeker de boeken in als een waar ik mij het meeste op mijn gemak voelde. Naast de  bereidheid om ons te helpen, had de toernooiorganisatie ook nog een diner geregeld met wederom alle spelers, waarna we werden vermaakt met een live show met buikdanseressen en andere lokale dansen. Erg leuk! Maar dit was nog niet alles. De manager van de club speelde de hele week voor taxichauffeur, wat vooral zijn personeel erg grappig vond. Toen Bart (Ravelli), Khasif (Shuja) en ik uit het toernooi lagen en wij Istanboel wel wilden ontdekken, bracht hij ons naar de stad om met ons te gaan lunchen in een authentiek Turkse lunchroom. Het grappige was echter dat deze man geen woord Engels sprak en de hele lunch is doorgekomen met Google translate op zijn telefoon.
Hetzelfde gebeurde in Oekraïne. Hier kregen de spelers een rondleiding door Kiev, inclusief bijbehorend commentaar, allemaal geregeld door de organisatie. Toen het toernooi was afgelopen, huurde de organisatie een tafel in een club die afgeladen was met eten en drinken. Dit was nog niet alles, want onze chauffeur was zo vastbesloten om ons voor deze club af te zetten, dat hij een paar politieagenten omkocht om door bepaalde afgezette straten te mogen rijden. En om half vier 's nachts vond hij het ook geen probleem om ons naar het vliegveld te brengen!
Nou zou ik nog een tijd door kunnen gaan met het geven van dit soort voorbeelden, al moet ik zeggen dat er ook gevallen van het tegenovergestelde bekend zijn. Maar goed, ik ben meer iemand die de positieve dingen onthoud!
Ik schrijf deze blog zoals gezegd in Perth op de vooravond van mijn eerste wedstrijd in de WA Open, terwijl ik drink van een kop thee die mijn billet net heeft gezet, gebruik makend van zijn computer! Point proved!