Jordanië - Al Hassan International

Hier is dan eindelijk mijn blogje, vanuit Nederland, over mijn trip en mijn toernooi in Jordanië! Na mijn goede week van training in Qatar, had ik erg veel zin om mijn wat mindere prestatie in Qatar recht te zetten.



Amman





De trip begon niet helemaal perfect helaas, bij aankomst in Amman wilde ik namelijk wat geld pinnen.      Maar na het invoeren van mijn pas, mijn code en het bedrag dat ik op wilde nemen, besloot de machine dat het een veel beter idee was om mijn pas te houden in plaats van mij mijn geld te geven. Even schrikken dus... Gelukkig zat de bank vrij dichtbij, namelijk aan de andere kant van de straat. Ik ernaartoe, uitgelegd dat mijn pas ingeslikt was en dat ik deze toch graag terug zou willen hebben. Het eerste wat de meneer vraagt: "You have ABN card??". Ja dus, die heb ik (beter gezegd had ik...). Nou blijkt dat de ATM's van de ARAB Bank alle ABN pasjes inslikken...!!! Dus een tip voor reizigers naar het midden oosten die bij de ABN Amro zitten, gebruik geen ARAB Bank ATM! Gelukkig kon de man mijn pasje weer terug halen en na een valse start kon mijn trip in Jordanie dan echt beginnen.

Jordanie dus, beter gezegd Amman, waar wij squashers al niet terechtkomen... Na een taxi rit van ongeveer een uur, waren wij (Elvinn Keo, een Maleisier waar ik dit hele toernooi bij op de kamer zit, en ik) bij ons hotel. De volgende dag gingen wij ons eerste balletje slaan op de banen waar het toernooi werd gespeeld. Nadat wij aan de mensen van de receptie gevraagd hadden hoe wij het beste naar het centrum konden gaan en ons verteld werd dat het wel te lopen was gingen wij op pad. Na ongeveer 35 minuten gelopen te hebben dachten wij de plek bereikt te hebben en in het sportcentrum waren inderdaad squashbanen, maar Elvinn en ik hadden er toch een hard hoofd in dat dit juist was. Het is alleen vrij lastig communiceren, aangezien de meeste mensen in Jordanie geen Engels kunnen, en ik heb zelf altijd wel weekje nodig voor mijn Arabisch weer op zijn normale niveau is... Maar ons gevoel bleek te kloppen, we zaten verkeerd en na wat gebrekkige aanwijzingen (laat ik het zo zeggen, als zij left zeggen en je rechterhand aanwijzen heb je er al meteen niet heel veel vertrouwen in deze aanwijzingen...) en nog eens 45 minuten lopen waren wij eindelijk bij het centrum!

 Na welkom geheten te zijn door de organisator, die zowaar een aantal woordjes Engels sprak, de baan opgegaan. We konden nog niet op de wedstrijdbanen, aangezien deze nog beplakt en geverfd werden... Een ander baantje werd het dus en Elvinn en ik hielden ons hart vast als de andere banen hetzelfde zouden zijn. Er zaten gaten in de zijmuur, de baan was spekglad (ijzers zouden van pas komen) en tot overmaat van ramp hadden wij ons opgesloten aangezien de deur niet van binnen uit open kon!!! Na wat geroep, werd de deur gelukkig open gedaan en hebben wij een klein uurtje rustig aan getraind met een open deur! Er was toch nog goed nieuws, ik kreeg namelijk van de organisator te horen dat ik door een uitvaller in het hoofdtoernooi terechtgekomen was, erg mooi dus en dat gaf nog een dagje om te wennen aan de banen!

De tweede dag werd het centrum al na 35 minuten gevonden en konden we oefenen op de glazen baan waar ook de wedstrijden op gespeeld zouden worden. Deze was gelukkig niet glad en was zelfs vrij lekker om op te spelen, alhoewel de zijmuren erg doorzichtig waren en het daardoor soms lastig te zien was (gelukkig heb ik eindelijk mijn lenzen!).



Tribune van de glazen baan!



De derde dag was het dan eindelijk zover, ik mocht mijn wedstrijd spelen. Ik speelde tegen Mazen Hesham Ga Sabry uit Egypte. Dit beloofde een pittig potje te worden en dat werd het uiteindelijk ook. Hij begon de wedstrijd goed, snel, hoog tempo, maar ik kon redelijk bij blijven en het ging gelijk op tot 6-6. Helaas liep hij daarna weg en won hij deze game met 11-6. Zelfde verhaal voor de tweede, gelijk op tot 7-7, waarna hij weer wegliep naar 11-7. De derde ging in het begin erg goed. Ik kwam 9-4 voor, toch kwam hij weer terug en na game en matchballs over en weer wist ik deze game toch naar mij toe te trekken met 15-13. De vierde begon hij echter erg goed, ik maakte ook wat onnodige foutjes en kon het gat dat hij geslagen had helaas niet meer dichten. Deze verloor ik met 11-4 en de wedstrijd dus met 3-1. Erg jammer, maar ik was een stuk minder teleurgesteld dan in Qatar, aangezien ik gewoon goed had gespeeld. Zeker er zitten nog veel punten in die verbeterd kunnen worden, maar overall toch tevreden met de wedstrijd. Het bleek ook geen schande te zijn om van Mazen te verliezen aangezien hij daarna de nr 4 en nr 1 van de plaatsinglijst uitschakelde en pas in de finale verloor.

Het toernooi zat er op en 's avonds werden we door de organisator meegenomen voor een traditioneel Arabisch diner. Dit was echt fantastisch. Ik heb zelden zoveel eten op een tafel gezien en het was ook heerlijk. Wanneer je denkt dat het eten voorbij is kwamen er weer nieuwe schalen met nieuw eten op tafel erg leuke ervaring en heb heerlijk gegeten (jawel met de handen...!). Dit was wel even wennen trouwens, een van de eerste keren dat Elvinn en ik ergens gingen eten, was echt in een lokaal eettentje. Na besteld te hebben door een plaatje aan te wijzen (aangezien alles in het arabisch was, en zoals gezegd mijn arabisch niet geheel vloeiend is...) kregen we als bestek een lepel. Ik dacht toch echt dat ik een halve kip had besteld... En ja hoor, ik kreeg inderdaad een halve kip met rijst. Maar hoe die te eten met een lepel... Na proberen duidelijk te maken dat ik graag een mes en vork wil, wordt ik meegenomen naar een hoekje waar de ober mij een kraan aanwijst! Duidelijk...

Verder nog een heel leuke trip gehad in Amman, nog twee dagen goed getraind, nog wat gezien van Amman zelf en daarna zat het er alweer op en mocht ik mij opmaken voor mijn trip naar huis, die vrij pittig was. Als jullie mijn twitter of facebook een beetje hebben gevolgd, dan hebben jullie dit al een beetje meegekregen, maar voor degenen die dat niet hebben gedaan, ik vloog terug van Amman, naar Abu Dhabi, naar Doha, naar Frankfurt en daarna 27 uur later, eindelijk in Amsterdam! Maar goed, weer flink wat beleeft tijdens deze vluchten, tijdens de eerste vlucht bijvoorbeeld kwamen er opeens drie valken het vliegtuig binnen (wel met kap op en op de arm van drie arabieren maar toch..!!)!



Flinke trip dus, maar het squashen gaat door, zo mocht ik zaterdag twee competitiepotjes in Duitsland spelen (twee x 3-0 winst). Nu ben ik eventjes thuis om op 19 december te vertrekken voor mijn laatste toernooi van het jaar in Praag!

Qatar - Ali Bin Ali Open!

Zo begint de winter in Nederland en is het sochtends vroeg 2 graden en zo sta je 10 uur later met je winterjas en trui in Doha waar het een graadje of 30 is! Kleine omschakeling dus, maar om nou te zeggen dat deze heel vervelend was...!!!

Ja zoals je kan lezen zat ik afegelopen week in het warme Qatar en bevind ik mij nu in Amman, Jordanie, waar het iets kouder is, maar met zijn 17 tot 20 graden en strakbaluwe lucht nog steeds vrij aangenaam! Maar goed, deze blog gaat over mijn trip in Qatar, dus over de verhalen uit Jordanie mogen de liefhebbers nog een weekje wachten!

Qatar, beter gezegd Doha, dus. Waar squash je soms naar toe brengt! Tommy Berden had voor mij geregeld dat ik bij een van de grootste legendes van de squashwereld mocht verblijven, namelijk Geoff Hunt, houder van 4 wereldtitels en 8 Britsh Open titels en nr 1 van de wereld in de jaren 1975-1980! Geoff is coach van het Aspire project in Qatar samen met Dan Jenson voormalig nr 5 van de wereld. Geen slechte basis dus!

Het toernooi begon na een dag en ik had in de eerste ronde vand e kwalificatie een bye. In de tweede ronde mocht ik tegen Fallah Mohamed spelen uit Koeweit. Dit was helaas niet een van mijn betere wedstrijden. Ikkwam eigenlijk nooit in mijn spel, was vooral in het begin vrij zenuwachtig, waardoor het bewegen niet heel vloeiend ging en het slaan ook niet om naar huis te schrijven was (ookal doe ik dat nu wel...).

Het enige waar ik tevreden over was, was mijn vechtersmentaliteit, ondanks dat ik eigenlijk de gehel wedstrijd achter stond en nooit lekker in mijn vel zat, nooit mijn eigen spel speelde en altijd heel gehaast speelde wist ik mij steeds in de wedstrijd terug te knokken. Zo kwam ik van 1-0 achter en 9-6 acter in de tweede toch terug naar 1-1, kwam ik weer terug van 2-1 achter naar 2-2 en stond ik ook in de vijfde 9-5 achter maar kwam ik terug tot 9-9 om het uiteindelijk to ch weer weg te geven met 12-10 in de vijfde na 71 minuten gespeeld te hebben. Ik was dan ook zeeeeer teleurgesteld, mede omdat ik nooit echt lekker aan het spelen was...

Maar goed, gedane zaken nemen geen keer en ik zat nog vijf dagen in Qatar voordat ik naar Jordanie zou gaan voor mijn tweede toernooi in het midden oosten. Als je dan verblijft bij twee grote voormalige profspelers zijn er gelukkig ergere dingen. Ik mocht namelijk met GEoff en Dan meetrainen met de Aspire kids in het Aspire complex. Dit is een complex, dat je fantasie te boven gaat. Het is echt extreem groot, alle faciliteiten zijn aanwezig, even een voorbeeld, de squashers in het programma, 10 stuks, hebben de beschikking over Geoff Hunt, Dan Jenson, een sportpsycholoog, voedingsdeskundige, privefysio, massage behandelingen, personal trainers, fysieke trainers, regelaars (die zeggen waar ze naartoe moeten, wanneer ze moeten bidden, zorgen dat ze op tijd komen) en meer. Er zijn vier volledig uitgeruste fitnesszalen, die zeer zeer zeer groot zijn. Ze hebben de beschikking over een vaste glazen baan, hetzelfde type dat gebruikt werd tijdens het WK in Rotterdam en alles wordt betaald. Aspire is ook een leerinstituut, dus de jongens pendelen van hun lessen naar de trainingen en weer terug. Kost en inwoning allemaal betaald! En dit is niet de engie sport die werd beoefend in Aspite, zo is er een indooratletiekbaan, volledig uitgerust, en daar is ook de WK indoor atletiek gehouden vorig jaar. Een indoor voetbalveld en een sutk of 10 voetbalvelden buiten, zwembaden, boksringen, zaalvoetbalzalen, gymnastiek, tafeltennis, en nog een stuk sporten die ik vergeet. Maar om dus een klein inzicht te geven, het was GROOT en LUXE en NIEUW! Ik heb dan ook goed getraind en veel bruikbare tips gehad van zowel Geoff als Dan. Hele mooie ervaring.

Naast het squash ook nog wat sightseeing gedaan, en Qatar is inderdaad wat je ervan verwacht, laat ik het zo zeggen, niks is te gek en bigger is better! Vooral de shopping malls zijn extreem in alle opzichten. Extreem groot, maar ook over the top. Zo waren in twee shopping malls een indoor ijsbaan. Kon je in een mall een trip in een gondel maken, zitten er bioscopen met Imax in, is een Italiaanse stad na gebouwd ala het Bellagio (shopping mall grappig genoeg ook daarna vernoemd: Villagio). Dan ook maar even de auto's noemen, ik heb zelden in mijn leven zoveel en zulke grote auto's gezien. Four wheel drives zijn een must om een of andere reden en als hij niet minimaal 5 metere lang is hoor je er niet bij (tenzij je een lambourghini of ferrari rijd uiteraard)! Aangzien de benzine 1 Qatarti real kost (0,20 cent) is dat iig niet iets om in overweging te nemen als je een auto koopt!

Verder nog samen met Geoff en Dan gegolfd, erg warm, en ik heb zeker nog wat oefening nodig en ben ik met Geoff op een jeep safari door de woestijn gegaan. Dit was echt een ervaring. Met een four wheel drive (niet anders verwacht) rijd je door de woestijn, over zandduinen, wat je af en toe echt een achtbaangevoel geeft. de meest stijle, schuine en moeilijkste bochten worden genomen ove rhet zand, met extreem veel geschud en meer schuin hangen in de auto dan gewoon recht zitten als gevolg. Een echte ervaring! En wat een rust in de woestijn, heerlijk en heel mooi!

Nou dat was het weer, de week in Qatar is voorbijgevlogen, en ik hoop jullie zo weer een beetje up to dat gehouden te hebben. Ik zit zoals gezegd nu in Jordanie waar mijn trip heel goed begon met het inslikken van mijn pinpas, maar zoals gezegd vertel ik jullie dat allemaal in mijn volgende blog! Vandaag trouwens te horen gekregen da tik in het hoofdtoernooi zit door een withdrawal, dus dat ik mooi! Zaterdag speel ik mijn eerste pot, wish me luck!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

P.S. foto's volgen wanneer ik weer thuis ben!

Wereldkampioenschappen Squash

Zoals vorige week gemeld, stond afgelopen week voor mij geheel in het teken van de Wereldkampioenschappen squash die van 28 oktober t/m 6 november wordt gehouden. In het begin van de week heb ik nog goed getraind, onder meer een pittige bokssessie en een zware pressuresessie van Ronny om ervoor te zorgen dat ik volledig klaar was voor mijn wedstrijd vrijdag.

De voorbereiding voor vrijdag was gedaan, maar ik moest eerst nog op de woensdagavond competitie spelen. Ook dit kwam goed uit in de planning naar het WK, nog een kleine generale als het ware! En mijn potje beloofde een lastige te worden, aangezien ik tegen Rene Mijs mocht aantreden. Ik heb pas een keer eerder van Rene gewonnen en ontelbare malen verloren, dus een pittige potje was gegarandeerd. Dit bleek het ook te worden. Ik verloor de eerste game met 11-8 na een slordig begin van mijn kant, met veel te veel fouten waardoor hij deze game vrij eenvoudig naar zich toe kon trekken. Game twee was geheel omgekeerd, ik kon deze goed domineren en trok hem vrij eenvoudig naar mij toe met 11-2. De derde was close all the way. Ik kreeg mijn eerste gamebal op 10-9 en uiteindelijk wist ik de game op mijn tweede gamebal te pakken (12-10). De vierde game ging wederom gelijk op, maar vanaf 7-7 kon ik weglopen met de game en de winst (11-8). Erg blij met deze zege, had redelijk gespeeld, maar belangrijker was dat ik mij goed voelde, zowel fysiek als mentaal. Had het gevoel dat ik er nu echt klaar voor was vrijdag! Helaas had het team wel verloren, met 10-6. Michael Fetini verloor 3-2 van Gabor Marges en Bart Ravelli verloor 3-1 van Piedro Schweertman.

Dan was eindelijk de dag aangebroken van mijn debuut op het WK. Toch wel een beetje spannend! Ik mocht aantreden tegen Julien Balbo, een Fransoos, voormalig nr 30 van de wereld en op het moment vertoevend rond plaats 65. Beloofde een zware opgave te worden, maar zoals gezegd voelde ik mij goed en was ik er echt klaar voor om mijn wedstrijd te spelen. Het begin van de wedstrijd ging redelijk gelijk op, allebei waren wij een beetje elkaar aan het aftasten. Vanaf 4-4 wist Julien echter weg te lopen bij mij en won hij de game met 11-6. Hetzelfde gold eigenlijk voor de tweede game. Ik zat goed in rally's over het algemeen, maar kon deze niet naar mij toetrekken. Hij domineerde mij grotendeels en won deze game met 11-5. In de derde game begon het harde werekn van de eerste twee games zijn tol te eisen op de precisie van mijn shots. Deze werden losser en losser wat ervoor zorgde dat hij zijn shots makkelijker kon gaan slaan en ik hem helemaal niet meer onder druk kreeg. Deze verloor ik met 11-2. Vrij kansloos dus verloren helaas. Hij was eigenlijk op het moment op elk onderdeel nog een maatje te groot voor mij. Ik was over de eerste twee games redelijk tevreden, alleen de laatste game was eigenlijk nog te zwak. Toch vond ik het een geweldige ervaring om het WK te mogen spelen, en heeft het mij alleen maar meer gemotiveerd om nog verder te verbeteren! Nu volle bak trainen voor de komende drie weken, voordat ik op mijn volgende trip ga. Deze zal gaan naar Qatar en Jordanie!

Ill keep you informed!

Leinster Open

Na twee weken waarin ik niet of nauwelijks thuis ben geweest, ben ik nu weer even op het nest. En vandaar dat ik ook weer even de tijd heb om een klein blogje te schrijven!

Om te beginnen was ik een dag of drie weg voor competitie in Zwitserland, waar ik speel voor de Pilatus Panda's (juist de Panda's, volgens mij een van de redenen dat ik voor het team gevraagd ben ;-) ) Dit is het tweede seizoen dat ik voor ze speel en het is altijd erg leuk om daar te spelen. Ik moet eerlijk zeggen dat het wel een speciaal gevoel is wanneer je ingevlogen wordt om een competitiewedstrijd te spelen en geef dan ook altijd 200%. Bij de Panda's speel ik op nr 1, wat in Zwitserland garant staat voor goede zware potten. Zo speelde ik de eerste dag tegen de Duitser Rudi Rohrmuller, die ik in 4 zware sets helaas net verloor. De tweede dag mocht ik tegen Fransman Mathieu Castagnet (WR# 45), deze verloor ik 11-5 11-7 11-7. Ondanks de twee verliespartijen toch tevreden met hoe ik daar gespeeld heb (en het team verzekerde dat ondanks dat ik 2x verloor ik toch nog wel een keertje mocht komen!).
Zaterdag naar huis gevlogen, om mijn moeders verjaardag te vieren. Erg gezellig, maar toch wel pittig zo na een hele dag reizen!

De maandag mocht ik alweer weg naar mijn tweede PSA van het seizoen, ditmaal in Dublin, Ierland. Aangezien mijn eerste PSA niet super (lees slecht) was gegaan, was ik van plan om het nu beter te doen en mijn goede spel van de afgelopen weken sterkte deze gedachte.

Mijn eerste wedstrijd was tegen een Noord- Ier, Connor O'Hare en deze won ik met 3-0 (11-8 11-8 11-6). Niet helemaal tevreden met hoe ik had gespeeld, maar een win is een win. Nooit extreem in de problemen gekomen, dus toch een goed potje om erin te komen.

Mijn tweede wedstrijd was tegen de nr. 2 geplaatst in de kwalificatie Steven London. Ik heb tegen hem gespeeld in mijn allereerste internationaal toernooi ooit, de Kent Junior Open in Engeland, onder 11 jaar! Toen verloor ik van hem in de finale. Ik begon de wedstrijd vrij goed, domineerde het spel en won de eerste twee games dan ook vrij eenvoudig met 11-7 en 11-4. Daarna werd ik echter te ongeduldig en wilde ik te snel scoren. Hierdoor en ook omdat hij beter begon te spelen verloor ik de volgende twee games met 11-8 en 11-7. Ik baalde flink van mijn eigen spel en na wat tips van Sebastiaan Weenink, was ik gelukkig toch weer in staat om mijn spel van de eerste twee games te herpakken. Ik maakte de rally's langer en ging alleen voor de shots wanneer dit kon. Dit resulteerde in een 11-6 winst van de vijfde game en een plek in het hoofdtoernooi voor mij! Blij met de win, maar niet helemaal met hoe ik een vrij eenvoudige wedstrijd toch liet veranderen in een zware vijfsetter.

In het hoofdtoernooi moest ik wederom tegen Geoffrey Demont, door wie ik in Barcelona zo op mijn kloten heb gekregen. De eerste twee games waren vrij lang, maar werden grotendeels door Geoffrey gedomineerd, die mij weinig kans gaf om het spel te maken. Hij speelde erg geod, maar ik had ook het gevoel dat hij goed kon spelen doordat mijn ballen niet helemaal scherp genoeg waren om het echt lastig te maken voor hem. Toch moeten deze twee games hem veel kracht gekost hebben, want de derde game kon ik vrij eenvoudig naar mij toetrekken. In de vierde was het een stuk closer. Tot 7-6 voor mij ging het gelijk op, maar daarna speelde hij vijf goede rally's en was de game en de wedstrijd voor Geoffrey. Ik baalde wel een beetje van deze pot. Er zat wellicht meer in en ik had zeker het gevoel dat als ik de vierde had gepakt, dat ik de wedstrijd naar mij toe had kunnen trekken aangezien hij er aardig doorheen zat. Maar het mocht niet zo zijn. Tochwas het al een stuk beter dan in Barcelona en was ik blij met het feit dat ik mij had gekwalificeerd voor het toernooi en hoe ik fysiek en mentaal wedstrijden naar mij toe heb kunnen trekken.

De laatste paar dagen in Dublin doorgebracht met trainen met Sebastiaan, wat geen straf was. De club was superdeluxe. Het was namelijk een echte herenclub. Echt eentje waar je lid van moet zijn om binnen te mogen komen en die van alle gemakken voorzien was. Van warme handdoeken bij de douche, tot een zwembad, stoombad, sauna, fitness, drie restaurants, leeskamer, terras en weet ik veel wat nog meer. Het was een echte ouwe lullen club (ja letterlijk en figuurlijk!) waar je je af en toe afvroeg hoe deze mannen nog konden sporten, aangezien lopen ze al vrij moeilijk af ging!

Grappig was dat je overal ook kledingvoorschriften had. Zo mag je op de baan alleen maar wit dragen, zijn spijkerbroeken zelfs al niet toegestaan in het minst luxe restaurant/bar en voor de echt luxe plekken kon je alleen met blazer/colbert naar binnen. Gelukkig werd voor ons squashers overal een uitzondering gemaakt, en vielen wij ergens zelden meer uit de toon dan op deze club!

Nu ben ik weer eventjes thuis dus en mag ik als klap op de vuurpijl aanstaande vrijdag spelen in de kwalificatie tijdens de Wereldkampioenschappen Squash! Alle hulp is welkom, dus heb je tijd en zin, kom mij aanmoedigen!!!!!!!!

Een week om te onthouden!!

Na de teleurstellingen van vorige week, was ik om eerlijk te zeggen flink down. Ik had namelijk zulke hoge verwachtingen van mijzelf gehad na mijn goede voorbereiding en mijn slechte prestatie in Barcelona was echt even een flinke tik die ik te verwerken heb gekregen. Vertrouwen was ver te zoeken, ik was snel geprikkeld en mijn lichaam haperde ook lichtjes na de vier potjes die ik op de zaterdag had gespeeld. Na Barcelona heb ik een aantal sessie gehad met de Nederlandse selectie, zowel individueel als in groepsverband en daarin kwam ook duidelijk naar voren at ik niet helemaal lekker in mijn vel zat. Ronny Vlassaks, de Nederlandse bondscoach, en ik hebben het hier ook over gehad. Uiteindelijk is het hem gelukt om mij weer wat positiever te laten denken en Barcelona als het ware te vergeten. Dit was ook zeker nodig aangezien de playoffs voor de wildcard voor het hoofdtoernooi van de wereldkampioenschappen deze week werden gehouden!

Maar eerst hadden wij nog een eredivisiewedstrijd. Meersquashheroes vs. Squash Maastricht. Ik mocht spelen tegen Tom Hoevenaars, waar ik mijn eerste potje al op 10 jarige leeftijd tegen speelde en samen hebben wij ook alle jeugdselecties doorlopen. Dat we elkaars spelletje aardig kennen is dus een kleine understatement! Tom is echter nu anderhalf jaar gestopt met full time squash en dat was te merken. Ondanks dat hij nog steeds zeer goed kan squashen, kon hij het fysiek niet goed aan. Ik won mijn wedstrijd daardoor ook zonder al te veel problemen met 3-0. Doordat Bart en Nathalie ook alletwee hun wedstrijden wonnen met 3-0, was de eerste overwinning voor de Meersquashheroes van het seizoen een feit! Goed voor het vertrouwen, aangezien Bart en ikzelf de volgende dag de playoffs mochten spelen.

Ik mocht mijn eerste potje spelen tegen Sebastiaan Weenink. Sebastiaan is wederom een speler die ik al erg lang ken van de junioren, maar aangezien hij een jaartje ouder is dan ik hebben wij nooit samen Nederland vertegenwoordigd. Sebas heeft, net als ik, besloten om na zijn studie het te gaan proberen als professioneel squasher. De wedstrijd werd gespeeld in Rotterdam, op een baan met een lagere tin. Dit komt zowel Sebas zijn spel ten goede, als mijn spel, aangezien wij beiden ervan houden om aanvallend te spelen. Doordat ik volgens mij nog nooit van Sebas heb gewonnen (al zegt Sebas dat ik een keer van hem heb gewonnen toen ik 11 was…) en doordat mijn vertrouwen in mijn spel niet erg hoog was ging ik zonder al te hoge verwachtingen de wedstrijd in. Mijn doel was om mijn vertrouwen te herwinnen en positief te blijven tijdens de gehele wedstrijd. De eerste game begon vrij close, maar vanaf 6-6 kon ik vrij snel doorstomen na een 11-7 winst. De tweede game werd ik compleet gedomineerd door Sebas. Hij stond op de T en ik kreeg hem er met geen mogelijkheid vanaf. Ondanks dat bleef ik in de rallies hangen, in de wetenschap dat hem veel kracht moest kosten om zo te spelen. Desondanks won hij deze game met 11-3. De derde game begon hetzelfde, Sebas domineerde en kwam met 4-1 voor te staan. Maar vanaf dat moment, raakte hij langzaamaan de controle over de T kwijt en kon ik steeds vaker voor hem komen en het spel domineren. Ik kwam voor te staan met 7-4 en liet deze voorsprong niet meer lopen, 11-8 voor mij. De vierde game ging eigenlijk over en weer. Sebas wist deze uiteindelijk met 11-8 naar zich toe te trekken. In de vijfde game begon ik erg sterk en kwam ik meteen met 5-0 voor te staan. Sebas kwam nog terug tot 5-3, maar vanaf dat moment wist ik door te stoten en de game met 11-5 te winnen en de wedstrijd dus met 3-2. Dit was een van mijn beste wins sinds ik mij volledig richt op squash en hij kon ook op geen beter moment komen! Mijn teleurstellingen van de vorige week waren in een klap verdwenen en mede omdat de overwinning erg onverwacht was, liep ik de hele dag met een big smile (jaja, nog ‘bigger’ dan normaal!) op mijn gezicht!

Maar ik was er nog niet. Ik moest namelijk ’s avonds alweer spelen tegen Piedro Schweertman. Taak was dus om mij hier weer op te focussen en niet al happy te zijn met de overwinning op Sebas. Ik had uiteindelijk nog niets namelijk. De wedstrijd was goed. Ik stond goed te spelen, de rally’s waren erg lang, op hoog tempo, maar met een zeer scherpe Piedro die niets kado gaf en waar hij de punten wel wist te scoren, lukte mij dat niet. Piedro was daardoor te sterk voor mij en won de wedstrijd 3-0, 11-6 11-5 11-7. Toch was ik ook tevreden met deze wedstrijd. Een dag als deze had ik erg hard nodig, mijn vertrouwen was in een keer weer herwonnen, en ook fysiek hield ik het vrij eenvoudig, wat ook een enorme eyeopener was! De wildcard niet gewonnen, maar nu gaan we maar knallen tijdens de kwalificatie van de WK!

Om een drukke week af te sluiten had ik ook nog een Dunlop toernooi gepland staan bij Meersquash. Mijn eerste wedstrijd won ik vrij eenvoudig van Karel Huisman met 3-0, waarna ik wederom tegen Piedro mocht aantreden. Deze wedstrijd was een stuk closer dan donderdag. Ik won de eerste game met 12-10, verloor de tweede met 11-6. Speelde daarna aan het einde van de derde game squash van een niveau dat ik niet vaak heb bereikt en won deze game daardoor ook met 11-6, maar verloor deze wedstrijd uiteindelijk toch nog met twee keer 11-7. So close yet so far…. Ondanks dat ik donderdag geen aanspraak maakte op de overwinning en ik deze keer extreem dichtbij was, was ik toch zeer teleurgesteld. Ik had namelijk het gevoel dat ik deze wedstrijd had moeten winnen en hem uit mijn handen heb laten glippen. Maar na veel positieve berichten gehoord te hebben kon ik mij toch neerleggen bij mijn nederlaag.

Al dat squash de hele week had er wel flink ingehakt en ik was na de wedstrijd tegen Piedro zowel mentaal als fysiek compleet gesloopt. Tijd om te rusten was er echter niet. Ik moest namelijk binnen het uur alweer spelen voor plaats 3 tegen Kim Are Killingborg. Ik was compleet uitgeput en kon het nauwelijks opbrengen om op de baan te gaan en verloor de eerste game kansloos met 11-4. Ik heb geen idee hoe ik het voor elkaar kreeg om de tweede game te winnen (11-8), maar de derde game ging weer verloren met 11-8. ondanks dat ik helemaal leeg was, wilde ik ook niet verliezen en besloot ik nog een laatste push te geven. Ik ging zeer aanvallend spelen, elke opening die ik kreeg probeerde ik te pakken en dit lukte wonder boven wonder extreem goed. Ik domineerde de vierde en vijfde game met goed squash, en wist Kim compleet uit zijn ritme te halen. Alles wat ik probeerde viel goed en dit resulteerde in winst van de vierde met 11-1 en vijfde met 11-2! Ik was compleet leeg na deze wedstrijd maar ook zo voldaan, omdat ik desondanks toch de win naar mij toe heb weten te trekken en eigenlijk ook doordat mijn laatste twee games wederom van zeer hoog niveau waren.

Zoals je ziet gaat het er soms apart aan toe. Zo was vorige week een week om snel te vergeten. Dit is echter in een week compleet omgedraaid. De overwinning op Sebas is waarschijnlijk een van mijn beste overwinning ooit en daarnaast ben ik zelden zo dichtbij geweest bij Piedro, die toch erg goed in vorm is. Vandaar de titel ook: Een week om nooit meer te vergeten. Hoe slecht het soms ook gaat, het kan in een keer omslaan!!! Hard work pays off (en het was heerlijk om dit ook eens met echte resultaten bevestigd te zien worden)!

CIAO!

Een week om snel te vergeten!

Na mijn goede toernooi in Luxemburg, keek ik erg uit naar mijn eerste PSA toernooi van het seizoen in Barcelona. Vastbesloten om wederom een goed resultaat te halen, vertrok ik zondag naar het vliegveld. Ik vloog met Vueling, en meteen een kleine opmerking, ik heb zelden zo weinig beenruimte gehad als tijdens deze vlucht. Het leggen van mijn benen in mijn nek tijdens een yoga sessie voelde comfortabeler aan als deze vlucht!

Maar goed, aangekomen in Barca, meteen maar even naar de baan gaan kijken, aangezien deze in een shopping centre opgezet was. Inderdaad niet in een club, maar gewoon tussen de winkelende mensen! Was wel weer een heel aparte ervaring om te spelen op een glazen baan zo midden in een winkelcentrum!

Paar ballen geslagen, op de zondag en ook op de dag van mijn wedstrijd en had het gevoel dat ik er klaar voor was.

Ik speelde om 16:00 mijn wedstrijd tegen Geoffrey Demont uit Frankrijk, de nr 161 van de wereld. De wedstrijd begon en ik had meteen enorm veel problemen met de bal en de baan. Ik vond het namelijk erg lastig om de bal te zien en in te schatten waar deze zou komen. Hierdoor liep ik voornamelijk achter de feiten aan, was mijn timing weg, en had ik enorm veel mishits. Geoffrey kreeg daardoor alle gelegenheid om te domineren en dat ded hij dan ook goed. Ik verloor kansloos met 11-4 11-6 en 11-7. Ik ben na de wedstrijd zelden zo teleurgesteld geweest, ten eerste omdat ik een van mijn slechtste wedstrijden in lange tijd had gespeeld, maar vooral omdat het niet helemaal verwacht was, omdat ik juist zo lekker stond te spelen... Een flinke deceptie dus.

Gelukkig was een van mijn beste vrienden, Frank Vogel (jawel Frank en Frank), ook mee naar Barcelona en mede door hem heb ik de toch van de volgende dag in Barcelona, die ik uit moest zitten omdat ik woensdag pas naar huis vloog, kunnen genieten. Ik had daardoor namelijk flink wat afleiding om niet alsmaar aan mijn teleurstellende resultaat te denken.

De woensdag vloog ik dus terug naar huis, en nadat ik rond 6 uur thuis was gekomen, moest ik snel mijn spullen pakken aangezien ik om half 8 de eerste eredivisie wedstrijd van het seizoen moest spelen! Ja, wij squashers, hebben een vrij druk bestaan!

De wedstrijd was Meersquashheroes vs Squash Maastricht. Marc ter Sluis speelde zijn eerste wedstrijd tegen TIm van der Pluijm erg goed en bracht ons met een 3-0 winst op voorsprong. Daarna was het mijn beurt om zijn goede voorbeeld te volgen. Ik begon redelijk in de eerste game tegen Dylan Bennett, maar uiteindelijk liep hij bij mij weg en won deze met 11-6, de tweede game had ik geen kans en deze verloor ik ook met 11-4. In de derde game kwam ik een beetje onder zijn druk vandaan en kon ik eindelijk mijn spel spelen, de game was close all the way, maar een paar foutjes van mijn kant op de cruciale momenten zorgden ervoor dat ik deze game toch met 11-9 verloor. Wederom niet mijn beste wedstrijd, maar alweer een stukje beter dan in Barcelona. Helaas verloor Michael Fiteni daarna met 3-2 van Rick Penders, nadat hij 2-0 voorstond en een matchball in de vierde game had, waardoor wij onze eerste competitieduel met 9-5 verloren. Balen!

Zaterdag had ik een Dunlop toernooi in Ede voor wat matchpractise en om te proberen het goede gevoel weer terug te krijgen. Mijn eerste wedstrijd speelde ik tegen Vincent Hotag en die won ik met 3-0. Was een lekker potje om te beginnen! In de kwartfinale mocht ik tegen Sam van Brusselen. Ik wist de eerste game naar mij toe te trekken, maar verloor helaas de volgende 3. Wederom niet mijn beste squash, maar alweer een stukje beter dan woensdag! mijn volgende twee wedstrijden won ik allebei met 3-0 van respectievelijk, Jan de Smet en Tom de Mulder. Al met al uit deze dag gehaald wat mijn bedoeling was. Een positief gevoel en het plezier in het spelletje. Dus ondanks dat ik niet mijn beste squash had gespeeld, wel erg blij met de dag zelf.

Qua resultaat en qua spel dus een week om snel te vergeten, en aangezien ik donderdag mag proberen om een wildcard te verdienen voor de World Open Squash in Rotterdam, moet dit ook maar snel gebeuren! Aangezien er vaak gezegd ordt dat je meer leert van een verlies dan van een winst, ga ik er maar vanuit dat ik veel heb geleerd afeglopen week en neem ik dit mee in de strijd om dat ticket voor het WK!

Ik houd jullie op de hoogte!

Het seizoen is begonnen!

Het begon alweer flink te kriebelen, maar het seizoen is afgelopen weekend voor mij dan eindelijk weer begonnen met mijn eerste toernooi. Na een trainingsperiode van 7 weken, kwam dit ook meer dan geroepen! Toernooien spelen is namelijk toch heel anders dan trainen en het is uiteindelijk ook waar je het allemaal voor doet!

Mijn eerste toernooi was alleen niet zoals gebruikelijk een toernooi in Nederland, nee, ik speelde mijn eerste toernooi in Luxemburg, of all places!

Hoe kom ik bij Luxemburg? Een goede vriend van mij, Robin van Leeuwen, vroeg mij zo’n drie weken geleden of ik misschien zin had om met hem mee te doen aan dit toernooi. Wat bleek nu, één van Robin’s klanten is de president van de Petange Squash Club in Luxemburg, waar het toernooi werd gehouden. Hij had aan Robin gevraagd (geëist is misschien een beter wordt als ik Robin mag geloven) of hij mee wilde spelen met dit toernooi. Robin, ook een beetje gepusht door zijn eigen baas, stemde in en nam mij uiteindelijk mee.

Voor mij was het namelijk ook een perfecte voorbereiding op de drukke periode die ik tegemoet ga. Wat is er namelijk beter dan een aantal potjes op niveau te spelen tegen spelers waar je normaal niet zo snel tegen zou spelen.

En zo gezegd, zo gedaan, afgelopen vrijdag stapten Robin en ik in de (bedrijfs)auto op weg naar Luxemburg voor ons eerste toernooi van het seizoen! Eenmaal aangekomen, bleek dat er een aardig internationaal deelnemersveld was. Belgen, Duitsers, Luxemburgers, Fransen, Hollanders en zelfs een Nieuw Zeelander (al woont deze wel in Luxemburg voor het grootste deel van het jaar). Het beloofde dus een pittig weekend te worden!

De eerste wedstrijd stond gepland op de vrijdagavond. Ik mocht aantreden tegen Stephane Ayache, de nr 2 van Luxemburg. Ik kwam in de eerste game 6-1 achter te staan, maar wist uiteindelijk de game met 11-9 naar mij toe te trekken en de volgende twee games ging het kaarsje langzaam uit bij Stephane, 11-5 11-4. Robin verloor helaas van de nummer 2 geplaatste Nathan Sneyd.

Na een goede nachtrust in ons, door Robin’s werk gesponsorde, hotel was de tweede dag van het toernooi aangebroken. Robin verloor helaas in de ochtend van een Fransoos en was daardoor uitgeschakeld. Ik speelde in de middag de halve finale tegen een Belg, Laurent Sabbe, en het werd duidelijk vanaf het begin dat het een lastig potje zou worden. Laurent is namelijk erg handig met zijn racket en had besloten (zo leek het) om de rally’s zo kort mogelijk te houden, aangezien hijzelf niet meer de fitste is. Hij sloeg de ene nick na de andere en zorgde ervoor dat ik totaal niet in een ritme kon komen. Ik werd in zijn spel gezogen en begon veel fouten te maken en met hem mee te hakken, waardoor mijn ballen losser en stteds meer in het midden kwamen en hem zo weer extra gelegenheden gaf om de bal weg te slaan. Ik verloor de eerste game 12-10, won de tweede 11-7 en verloor de derde met 11-7. Teleurgesteld en een beetje boos op mijzelf stapte ik na de derde game van de baan. Ik was daarna vastbesloten om mijn manier van spelen compleet te veranderen, dus de ballen goed opbouwen, meer rust en proberen de rally’s zo lang mogelijk te maken. Deze verandering ging compleet met een nieuw shirt en racket en misschien had dit een positieve impact op mijn gevoel om het over een andere boeg te gooien. Met werksquash won ik de vierde en vijfde game vrij eenvoudig, 11-5 11-3. Ik was erg trots op mijzelf na deze win, want ondanks dat ik niet goed had gespeeld, was ik toch in staat om mijn spel nog om te draaien (ookal was het vrij laat), en uiteindelijk mijn tegenstander ‘van de baan te rennen’, iets wat mij ook niet vaak gebeurd!

De finale stond nu op het programma. Ik mocht spelen tegen Nathan Sneyd, een Nieuw Zeelander, die lang in Luxemburg heeft gewoond, vorig jaar naar Australie is gegaan, en nu weer terug was in Luxemburg. Dit beloofde een zware pot te worden. De eerste set ging vrij gelijk op, we speelden lange rally’s en lieten elkaar hard werken. Het was close tot 6-6, maar uiteindelijk liep hij weg met de eerste game 11-7. Deze game had blijkbaar toch zijn tol geëist bij Nathan, want de volgende game won ik vrij snel met 11-1. De derde game begon weer zoals de eerste, en we waren steeds maar met een punt van elkaar gescheiden. Wederom bleek dit harde werk zijn tol te eisen en na een paar goede rally’s van mijn kant werd het 11-6 voor mij. De vierde game vloog ik uit de startblokken en kwam snel voor te staan. 4-0, 6-1, 7-2, maar toen begon ik een beetje gretig te worden en maakte ik wat fouten. Dit gaf Nathan weer vertrouwen en hij besloot nog een grote push te geven. Gelukkig was mijn voorsprong groot genoeg, en bereikte ik op 10-7 mijn eerste match bal. Nathan wist er nog twee te redden, maar uiteindelijk trok ik de game, wedstrijd en het toernooi met 11-9 naar mij toe. Mijn eerste toernooi van het seizoen en meteen WINST! Heerlijk om zo te beginnen!

Na de wedstrijd een interview moeten geven voor de tv, daarna prijsuitreiking en wat nakletsen met de deelnemers van het toernooi. Wat mij op is gevallen dit toernooi is dat de mensen een enorme passie voor squash hadden. Er hing een zeer positieve sfeer op de club en ik heb op de baan geen onsportief gedrag gezien. Iedereen wilde winnen, maar wel op een eerlijke manier, en een lach hier en daar was zeer belangrijk voor ze!

Robin had ’s avonds afgesproken met een collega van hem om in de stad een hapje te gaan eten en ons daarna de stad te laten zien. Een perfecte afsluiting van een zeer geslaagd weekend. Zondag reden we (ik spreek nu voor mijzelf, hopelijk voelt Robin hetzelfde) met een voldaan gevoel naar huis.

Hopelijk is dit een voorbode voor het komende seizoen, maar de toon is in ieder geval gezet!

Volgende week tijdens mijn eerste PSA toernooi van het seizoen deze lijn proberen door te trekken!

Communicatie

Het is alweer even geleden dat ik een blog geschreven heb, vandaar dat ik op deze druilerige zondag (zal eens niet…) weer eens lekker achter de computer gekropen ben. Waarover ik zou schrijven was meteen duidelijk voor mij, nadat ik gisteren, na vaak gepusht te zijn, eindelijk heb toegegeven en een Twitter account heb aangemaakt.

Als professioneel squasher ben je namelijk erg vaak op pad en zit het thuisfront te popelen om iets van je te horen. Even een smsje als je aangekomen bent. Snel een berichtje op Facebook voor je wedstrijd. Misschien een emailtje met een wedstrijdverslag na je wedstrijd, een klein artikeltje voor op je website/blog. Of misschien zelfs een videoblog zoals LJ op het moment doet! En als je even een stem wilt horen, dan heb je nog je computer, of iPhone met Skype en kan je van all over the world in contact komen met wie je wilt, waar deze persoon zich ook bevindt! Natuurlijk heb je ook nog de mogelijkheid om gewoon de telefoon te pakken en naar huis te bellen, maar zoals ook naar voren kwam in andere blogs, zijn wij squashers (of in ieder geval ik), niet al te blij met heel hoge telefoonrekeningen!

Je ziet squashers dan ook altijd een gat in de lucht springen wanneer er op je hotel, op de club of ergens in de buurt Wifi te vinden is! All problems solved, geen bezorgde ouders, nieuwsgierige vrienden en squashliefhebbers meer, want je kunt aan al hun informatiebehoeftes voldoen!

Ikzelf kom uit een gezin, waarin mijn vader vroeger enorm veel heeft gereisd voor zijn werk. Hij was gemiddeld zo’n 100 dagen in het jaar op reis en aangezien dat nog in de oertijd was, had hij al deze mogelijkheden in het begin nog niet. Verhalen over brieven schrijven naar mijn moeder, die dan een week of anderhalf later aankwamen. Luchtpost, munttelefoons, telegrammen, duivenpost, rooksignalen, morsecode (oké misschien overdrijf ik nu een beetje…) komen af en toe nog eens voorbij als we aan tafel zitten en ons erover verbazen hoe eenvoudig de communicatie nu gaat.

Ik ben zelf opgegroeid in het internettijdperk, dus voor mij zijn deze dingen zeer gebruikelijk en normaal. Maar op pad in Australie werd ik dan toch geconfronteerd met een internetloos bestaan. Aangekomen in Millicent, in West Australie, een dorpje van 500 inwoners met 20 kerken, was geen wifi te vinden. Ik stond met mijn handen in het haar, want hoe moest ik nu contact opnemen met het thuisfront? Moest ik een brief schrijven? Maar aangezien deze toch pas anderhalve week later aankomt waarschijnlijk geen goed plan. Bovendien, geen idee waar ik een kaart kon krijgen, wat ik voor postzegels erop zou moeten doen en wat ik erop zou moeten schrijven.

Millicent heb ik overleefd en met een klein beetje angst ging ik op weg naar Kalgoorlie, een goudmijnersstadje, wederom een dorpje uit de oudheid met nog echte saloons en kleiwegen. Maar mijn angst was nergens voor nodig want zo’n drie uur later zat ik op Facetime met mijn ouders (soort videochat), en was ik alweer aan het Whatsappen met mijn vrienden. Een kleine tip voor toekomstige Australië gangers: Elke McDonalds in Australië heeft gratis wifi! Als zuinige Hollander (en aangezien McDonalds niet het beste sportvoedsel is) is het vaak voorgekomen dat ik gewoon bij de Mac naar binnen ging met mijn laptop en een uurtje ging internetten, zonder iets te bestellen! En om nog zo’n tip eruit te gooien, hetzelfde geld voor de Dôme keten, te vinden in West Australië, al moet je hier wel minimaal een kopje koffie bestellen!

Terug in Nederland was ik mij dan ook bewust hoe eenvoudig wij het nu hebben om met elkaar in contact te komen en elkaar op de hoogte te houden van ons doen en laten. En mede daardoor heb ik gisteren, na al accounts te hebben op Facebook, LinkedIn, Skype en blogspot, een account aangemaakt op Twitter. Dus voor degenen die geïnteresseerd zijn naar mijn verrichtingen, dagelijkse beslommeringen en meningen, is het nu mogelijk om mij ook te volgen op www.twitter.com/frankhartkoren !

Vakantie

Terwijl ik deze blog schrijf ben ik net één dag weer terug van mijn vakantie. En wat heb ik het heerlijk gehad. 10 dagen lang zon, zee en strand. Weg uit het koude kikkerlandje, weg van de zware trainingen, weg van de druk om te presteren, weg van het lesgeven, weg van de administratieve rompslomp, geen squash meer aan mijn hoofd, geen contact met de buitenwereld, even helemaal niks, alleen maar genieten! En man, wat was ik hier aan toe!

Nou zal bij een aantal mensen meteen de gedachte opkomen; zijn hele leven is toch al één grote vakantie?? Het enige wat hij doet is lekker elke dag sporten, veel trips maken over de hele wereld, van alles van de wereld zien en daar ook nog zijn geld mee verdienen. Een luizenleventje, die kan geen vakantie nodig hebben toch! En als ik heel eerlijk ben dacht ik precies hetzelfde toen ik vorig jaar afstudeerde en besloot om fulltime te gaan squashen. Maar ik kwam er snel achter dat dit niet altijd het geval is.

Nou moet je mij niet zien als een enorme zeurpiet. Ik heb een heel erg leuk jaar gehad, ervaringen opgedaan die ik, was ik gaan werken, nooit had gehad, op plaatsen geweest waar ik anders nooit zou zijn geweest en enorm veel leuke en nieuwe mensen ontmoet. Maar toch zijn er bepaalde dingen die ook minder zijn. Wat voor mij het moeilijkst was, was eigenlijk het mentale aspect. Vooral de trainingsperiodes vielen mij mentaal erg zwaar. Als profsporter trainen wij zo’n 2 x per dag en is het doel om uit elke training het maximale te halen. Dit kan alleen als je er elke training 100% voor gaat. Dit resulteert erin dat je aan het eind van de dag fysiek en mentaal helemaal gesloopt bent en het liefst meteen gaat slapen (en dit gebeurde regelmatig bij mij de eerste drie maanden van mijn fulltime bestaan). Natuurlijk is het heerlijk om tot het uiterste te gaan, maar om dit 6 dagen in de week, 2x per dag te doen vergt een enorme discipline. Als je na een ochtendsessie helemaal gesloopt bent en je weet dat je over 3 uur weer keihard aan de bak moet, is het soms moeilijk om je hiervoor op te laden. En dan zijn er ook nog dagen dat je geen zin hebt, moe bent, fysieke pijntjes hebt enz. en ook dan moet je toch de motivatie vinden om te gaan trainen.

Maar dit is nog niet alles. Als profsporter sta je ook continu onder druk om te presteren. Je traint namelijk om beter te worden en bepaalde resultaten te halen. Dit legt op de wedstrijden die je speelt een extra druk om te presteren. Als de prestaties dan achterblijven, is het lastig om positief te blijven en kan je aan jezelf gaan twijfelen. Al die keren dat je pijn hebt geleden in de afgelopen maanden lijken dan soms voor niks geweest te zijn. En helaas zijn er vaak meer downs dan ups, want als we eerlijk zijn, het is voor maar weinigen weggelegd om alles te winnen en al zijn doelen te behalen! Toch heb je deze downs nodig om van je ups extra te kunnen genieten! Ik hoorde Franck Schleck de volgende uitspraak doen tijdens de tour; “Als de zon altijd schijnt, is het nooit mooi weer”, wat dit volgens mij perfect weergeeft!

Om nog een voorbeeldje te geven waar wij als squasher mee te maken hebben is het financiele aspect. Laat het duidelijk zijn, een squasher verdient niet zoveel geld en is financieel niet, zoals menig tennisser, voetballer enz. onafhankelijk. Hierdoor komt er een extra ‘stressfactor’ bij, en zien veel squashers, waaronder ikzelf, zich genoodzaakt om een aantal uren in de week les te geven, om in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien. Dit legt de druk op presteren ook nog een stuk hoger, hoe verder je komt in toernooien, hoe meer geld je verdient, hoe hoger je op de wereldranking komt te staan en hoe groter de kans (al blijft dit in de squashwereld nog steeds erg moeilijk) dat je een sponsor aan de haak slaat die jouw financieel wil ondersteunen. Want laat het duidelijk zijn, om na een dag waarin je twee sessies keihard hebt geknald en je lichaam en geest vragen om rust, is het niet optimaal om ’s avonds ook nog eens vier uur op de squashbaan te moeten staan om les te geven!

Als laatste is mijn leven ook anders dan dat van de meeste 23 jarigen. Zo zal ik niet zoals veel van mijn leeftijdgenoten elke vrijdag en zaterdagavond in een bar, of nachtclub te vinden zijn. Je zult mij zelden aan de alcohol zien zitten, er moet goed gelet worden op wat er gegeten wordt, veel slapen is ook belangrijk. Bovendien leven wij tijdens de toernooien uit onze koffer, slapen we niet in onze vertrouwde omgeving op ons vertrouwde bedje, zien we onze vrienden en familie soms een aantal weken niet, wordt er tijdens toernooien niet alleen op de baan maar ook daarbuiten veel van ons verwacht en gaat het vele reizen je ook niet in de koude kleren zitten.

Nou wil ik niet heel melodramatisch klinken, ik heb een fantastisch jaar gehad, met heel veel mooie trips die ik nooit van mijn leven had willen missen. De kick van het behalen van doelen of halen van een fantastisch resultaat is enorm. Tevens heb ik het voorrecht gehad om van mijn grootste hobby mijn werk kunnen maken en geniet daar nog bijna (!!!) elke dag van. Ik heb dit alleen maar even zo neergezet, zodat ik, wordt er de volgende keer tegen mij gezegd dat ik een ‘luizenleventje’ heb, of, waarom ik in godsnaam een vakantie nodig heb, aangezien mijn leven een grote vakantie is, ik ze snel even kan verwijzen naar deze blog om duidelijk te maken dat er meer bij komt kijken dan op het eerste gezicht lijkt!

En om even terug te komen op het begin. Ik heb mijn vakantie overleefd, heb het heerlijk gehad en heb mij helemaal op kunnen laden om het komende seizoen weer te gaan knallen!

Wereldkampioenschappen Junioren

Afgelopen week werd in Herentals, België, de Wereldkampioenschappen Squash individueel voor junioren (<19) gespeeld. Nederland werd gerepresenteerd door de volgende vijf spelers: Marc Ter Sluis, Guido Ploem, Tom Lucas, Roshan Bharos en Christoph Winzer. Voor Marc, Tom en Guido was dit hun laatste WK. Roshan en Christoph gingen mee om ervaring op te doen op een WK, aangezien zij met hun leeftijd van 16 en 15 jaar, nog een aantal keer mee kunnen doen.

Ikzelf was mee als coach en begeleider van de junioren en dit was de eerste keer dat ik alleen mee was op een groot internationaal toernooi (en dan is de WK natuurlijk meteen een flinke!). Het was blijkbaar duidelijk dat ik een ‘rookie’ was, aangezien mij meerdere malen gevraagd is hoe ik heb gespeeld, wie mijn tegenstander is/was en hoe laat mijn volgende pot is! Mijn antwoord; “Ik heb vandaag 3x verloren, 1x gewonnen en twee byes gehad, heb morgen twee wedstrijden om 14:00 en één wedstrijd om 14:45,” resulteerde in een aantal zeer verwarde blikken! Maar goed, genoeg over mij, het wk junioren gaat immers over… Juist, de junioren.

Jullie hebben vast op Squashlife gelezen dat onze junioren niet fantastisch hebben gepresteerd op het WK met slechts 2 overwinningen in 15 wedstrijden. En feiten liegen niet, maar toch zegt dit niet alles. Ik heb mij namelijk verbaasd over het hoge niveau van squash dat werd gespeeld op dit toernooi en dan vooral van de top 8 spelers.

Maar goed, terug naar onze jeugd. De eerste dag beloofde een zware dag te worden voor de junioren. Dit bleek ook het geval te zijn, aangezien alle vijf de Hollanders verloren. Tom speelde tegen een 16 jarig Egyptisch (hoe kan het ook anders) supertalent en kreeg met 3-0 klop. Ook Christoph, verloor vrij kansloos van een Canadees (die 3^de was op zowel de Pioneer als Dutch <19). Roshan speelde een aardige pot tegen een Fransman, vooral op het einde kwam hij goed op gang, maar dit was helaas net te laat. Het was duidelijk dat het Roshan’s eerste WK was, aangezien hij vooral in het begin stijf van de zenuwen stond en daardoor niet lekker in zijn spel kwam. Marc verloor zijn eerste ronde 3-2 van een speler uit India, een land waar de komende jaren op gelet moet worden, aangezien hier extreem veel talent zit. Marc stond 2-1 voor, maar was fysiek compleet gesloopt en kon niets meer uitrichten in de laatste twee sets, wellicht dat de vele potjes op de Pioneer en Dutch iets te veel van het goede was! Ook Guido speelde een aardige pot, hij is bezig met het compleet omgooien van zijn manier van spelen en het was duidelijk tijdens deze wedstrijd dat dit nog niet helemaal ingeslepen zat in zijn spelletje, waardoor zijn slagen niet zo accuraat waren en hij daardoor zeer onder druk kwam te staan.

Christoph aan het coachen tijdens zijn wedstrijd op de glazen baan tegen Mike McCew (Can)

Op dag twee kwamen slechts 3 spelers in actie, aangezien Marc en Roshan beide een bye hadden. Christoph speelde een goede wedstrijd tegen een jongen uit Zwitserland, maar verloor wel 3-0. Ik ben van mening dat dit toernooi voor Christoph zeer goed is, aangezien het duidelijk werd voor hem, dat onder 19 squash heel anders is dan onder 15 squash, waar hij net vandaan komt. In plaats van 5 slagen per rally, kan een rally nu zomaar een minuut of langer duren en moet je als speler dus een stuk geduldiger zijn. Dit pakte hij zeer goed op en daar was ik dan ook erg tevreden over. Guido speelde een hele spannende pot tegen een Amerikaan, die hij compleet had gesloopt. Helaas werd Guido iets te gretig en maakte hij daardoor teveel fouten om de vierde game naar zich toe te kunnen trekken. Voor Tom gold hetzelfde ook hij had kansen tegen zijn tegenstander, een jongen uit Koeweit, maar kon de wedstrijd niet naar zich toetrekken. De tweede dag was afgelopen en wij Nederlanders hadden nog steeds geen overwinning… Nou ben ik over het algemeen zeer positief, maar dit was toch een klein beetje een teleurstelling! Desondanks was de sfeer in de ploeg zeer goed, was iedereen nog gemotiveerd en werd mij een overwinning beloofd de volgende dag!

Deze belofte kwam gelukkig ook uit! Nadat Guido eerst verloor met 3-1, Christoph met 3-0 en Roshan ook met 3-1, won Marc zijn potje met 3-1 en was de eerste overwinning dit WK een feit en was de ban eindelijk gebroken! Hij werd dan ook met luid gejuich begroet!

Op de zaterdag waren alleen nog Tom en Marc over. Tom speelde als eerste en speelde een erg goede pot tegen een Colombiaan die hij helaas net met 3-2 verloor. Daarna speelde Marc wederom tegen een Koeweiti en deze won hij, na naar mijn mening een van de beste wedstrijden die ik hem ooit heb zien spelen, met 3-1. Win nummer 2 was dus ook binnen. Marc mocht ’s avonds in de halve finale van de plate spelen tegen wederom een jongen uit India. Dit was een spannende pot die Marc net met 3-2 verloor. Marc merkte wel in deze wedstrijd waar hij het hardst aan moet werken. Hij irriteerde zich mateloos aan de scheidsrechters, zijn tegenstander, zijn racket, shirt, polsbandje, hoofdbandje, linkerveter enz. waardoor hij met zijn gedachte niet meer bij het spel was en hierdoor uiteindelijk ook de wedstrijd verloor. Het was jammer dat Marc deze ‘kortsluitng’ had, want hij was zeker niet kansloos geweest om de plate te winnen! Maar hopelijk heeft hij er wat van geleerd!

Dat waren de Nederlanders tijdens dit toernooi. Zoals eerder gezegd, vond ik het niveau van de junioren op dit WK erg hoog. De spelers uit de top 8 waren indrukwekkend. Egypte was oppermachtig met 4 spelers bij de laatste 4 (waarvan 3 nog 17 zijn), India had plaats 5 en 6 (ook met 17 jarigen) en Engeland bezette plaats 7 en 8. Marwan Shorbagy (17) de broer van Mohamed Shorbagy (top 15 PSA) werd wereldkampioen, maar de speler die ik het meest indrukwekkend vond was de verliezend finalist Mohamed Abouelgar, deze jongen is een shotspeler met een explosiviteit die ik zelden heb gezien! Hij figureerde dan ook in de beste pot die ik dit toernooi heb gezien, namelijk de halve finale tegen Amr Khaled Khalifa (nr 43 PSA) en die hij met 3-2 won. Dit was een van de beste en ook vriendelijkste pot met enorm veel wederzijds respect die ik in lange tijd heb gezien. Om hier een voorbeeld van te geven, in de vijfde wilt Khalifa zijn squashbril schoonmaken, maar heeft hij geen droog stukje stof meer aan. Als hij vraagt aan de scheidsrechter of hij een handdoek mag pakken en hem dit wordt geweigerd, bied Abouelgar hem zijn broek aan om zijn bril schoon te maken!

Gastvrijheid

Op het moment van schrijven zit ik in Perth, voor mijn tweede tournee door Australië binnen het jaar. Nadat Tommy (Berden) mij had gevraagd om af en toe wat updates over het leven van een fulltime squasher in een blog te zetten voor de squashliefhebbers, moet ik eerlijk bekennen dat het mij leuk leek, maar dat ik het vrij lastig vond om te bedenken wat ik zou moeten schrijven. Ik wilde namelijk niet alleen maar schrijven over de toernooien die ik speel, hoe ik heb gespeeld, tegen wie, enz. Dit valt over het algemeen ook wel op internet te vinden, zonder dat ik er nog een stukje over schrijf. Ik wil jullie dan ook vooral een klein kijkje geven in de ervaringen die ik opdoe tijdens het reizen over de wereld en het spelen van de vele toernooien. Maar dan komt meteen de vraag, waar moet ik over schrijven?? Wat is interessant genoeg om te delen?? Eigenlijk kwam het antwoord vrij, nadat ik door de toernooiorganisator opgehaald werd van het vliegveld in Perth. Hij bracht mij naar mijn 'billet', ofwel een familie waar je blijft overnachten tijdens het toernooi. Toen we daar aankwamen, vertelde hij dat mijn billet nog niet thuis was, maar dat hij de sleutel van het huis had, dat er eten en drinken in de koelkast stond en dat ik mocht pakken wat ik wilde. Dit terwijl ik deze man nog nooit had ontmoet en hij waarschijnlijk ook nog nooit van mij heeft gehoord! Ik dacht bij mijzelf, zou ik een volslagen vreemde die ik nog nooit heb gezien de sleutel van mijn huis geven terwijl ik er niet ben?? Dit brengt mij dus op iets waar ik mij het afgelopen jaar enorm over heb verbaasd: de gastvrijheid van sommige mensen!
Ik zal jullie een paar voorbeelden van deze gastvrijheid geven. Op mijn eerste trip naar Australië, die 7 weken duurde, heb ik in totaal slechts 5 nachten in een hotel geslapen en verder ben ik voornamelijk ondergebracht bij mensen thuis. Van een extra ´huis in een huis´ in Tasmanie (waar Bart en ik dus echt een eigen huisje hadden, met eigen slaapkamer, badkamer, keuken en loungeroom), tot een bank in Sydney, waar ik op het allerlaatste moment kon blijven slapen, omdat het verblijf dat ik zelf geregeld had een dag van tevoren gecancelled werd!
Maar het gaat niet alleen om overnachtingen, zo werden alle spelers van een toernooi in Italië door de organisator meegenomen naar een restaurant om ons te laten proeven van echt Italiaans eten. Voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht en drinken included, zonder een cent te betalen. De organisator stond erop om zelf de rekening te voldoen, terwijl er toch zeker 16 spelers aanwezig waren.
In Turkije, waar voor het eerst een PSA toernooi werd gehouden, was niet alles perfect geregeld. Maar deze mensen wilden het zo graag goed doen en zorgen dat wij (de spelers) het naar ons zin hadden tijdens het toernooi, dat niks te gek was en alles ter plekke werd geregeld. Zelden heb ik zoveel verontschuldigingen gehoord en iemand zich zo zien schamen als er iets niet helemaal goed verliep, terwijl tegelijkertijd alles uit de kast werd gehaald om fouten te herstellen. Dit toernooi gaat dan ook zeker de boeken in als een waar ik mij het meeste op mijn gemak voelde. Naast de  bereidheid om ons te helpen, had de toernooiorganisatie ook nog een diner geregeld met wederom alle spelers, waarna we werden vermaakt met een live show met buikdanseressen en andere lokale dansen. Erg leuk! Maar dit was nog niet alles. De manager van de club speelde de hele week voor taxichauffeur, wat vooral zijn personeel erg grappig vond. Toen Bart (Ravelli), Khasif (Shuja) en ik uit het toernooi lagen en wij Istanboel wel wilden ontdekken, bracht hij ons naar de stad om met ons te gaan lunchen in een authentiek Turkse lunchroom. Het grappige was echter dat deze man geen woord Engels sprak en de hele lunch is doorgekomen met Google translate op zijn telefoon.
Hetzelfde gebeurde in Oekraïne. Hier kregen de spelers een rondleiding door Kiev, inclusief bijbehorend commentaar, allemaal geregeld door de organisatie. Toen het toernooi was afgelopen, huurde de organisatie een tafel in een club die afgeladen was met eten en drinken. Dit was nog niet alles, want onze chauffeur was zo vastbesloten om ons voor deze club af te zetten, dat hij een paar politieagenten omkocht om door bepaalde afgezette straten te mogen rijden. En om half vier 's nachts vond hij het ook geen probleem om ons naar het vliegveld te brengen!
Nou zou ik nog een tijd door kunnen gaan met het geven van dit soort voorbeelden, al moet ik zeggen dat er ook gevallen van het tegenovergestelde bekend zijn. Maar goed, ik ben meer iemand die de positieve dingen onthoud!
Ik schrijf deze blog zoals gezegd in Perth op de vooravond van mijn eerste wedstrijd in de WA Open, terwijl ik drink van een kop thee die mijn billet net heeft gezet, gebruik makend van zijn computer! Point proved!

Swiss Open - Geneve

De laaste tijd flink druk met toernooien, wat erg leuk is, maar ook wel vermoeiend af en toe. Het volgende toernooi op de planning is de Swiss Open in Geneve. Ik was daar op het laatste moment ingekomen door wat spelers die zich terug hadden getrokken. Ik had geluk, ik kon namelijk bij een Nederlands gezin verblijven tijdens het toernooi, wat weer scheelde in de onkosten. Bovendien was het een erg aardige familie dus helemaal goed geregeld!

Het toernooi begon en ik mocht in de eerste ronde van de kwalificatie tegen Patrick Miescher, een Zwitser spelen. Deze jongen speelt in hetzelfde team als ik in Zwitserland op positie 1 (tenzij ik speel, dan is hij nr 2 ) maar ik had hem nooit zien spelen omdat we altijd tegelijk op de baan staan. Ik wist wel dat het voornamelijk een lopertje was en dit bleek ook het geval te zijn. Ik domineerde over het algemeen de meeste rally's maar doordat hij alles maar op bleef pikken leek het alsof ik de rally's bijna 3x moest winnen voor ik hem won! Ik speelde ook niet super, waardoor mijn ballen niet heel precies waren en het dus nog lastiger werd. De eerste twee games wist ik er echter toch uit te slepen met 11-8 en 11-9, maar de derde game verloor ik met 11-8, ook omdat ik daar wat onnodige fouten maakte. De vierde game begon ik eindelijk het juiste spel te spelen en kwamen de ballen ook daar waar ze hoorden. Ik kwam 7-2 voor te staan, liet even het gas los waardoor hij terug kon komen, maar het verschil was al gemaakt en ik won de game en de wedstrijd met 11-6.

De volgende wedstrijd mocht ik spelen tegen de nr 1 van de kwalificatie, de nummer 156 van de wereld Phillip Nightingale. Ondanks dat hij een stuk hoger staat dan ik, geloofde ik in mijn kansen. De wedstrijd begon en ik was, wat mij niet vaak overkomt, best wel een beetje zenuwachtig. Phillip is een grote jongen, zo'n 2 meter en het is daarom vrij lastig om tegen hem te spelen omdat hij zo veel ruimte in beslag neemt. Ik moest hier vooral in het begin flink aan wennen. De eerste game ging gelijk op tot 5-5, waarna ik wat domme ballen speelde en hij de game naar zich toe kon trekken. De tweede game was anders. Hij domineerde mij op de T en ik stond flink onder druk de hele tijd. Omdat hij zo lang is, is het ook erg lastig om hem van de T af te krijgen. Ondanks dat ik onder druk stond gign ik nog steeds voor domme ballen, wat erin resulteerde dat ik ofwel veel fouten sloeg of hem vrij eenvoudige ballen gaf die hij af kon maken. Op 10-4 achter besloot ik agressiever te gaan spelen en zelf de T te proberen veroveren, dit werkte en ik kwam terug tot 10-8, maar het was net te laat. Echter dit maakte wel duidelijk wat ik moest doen. Vanaf de derde game, zette ik er een tandje bij en probeerde hem goed achter mij te houden. Als ik dan de kans kreeg ging ik voor de shot en omdat hij dan van ver moest komen werkte dit veel beter en moest hij hard werken. Ik won de game vrij eenvoudig met 11-5. De volgende game ging ik in met hetzelfde plan. Dit werkte wederom goed, al moest ik nu harder werken voor mijn punten. Toch wist ikd e game naar mij toe te slepen met 11-5. In de beslissende game, ging het hetzelfde. De rallies waren lang, maar ik was degene die domineerde en die hem rondstuurde. Na een goed middenstuk won ik de game met 11-5 en de wedstrijd met 3-2. Ik was superblij en trots. aangezien ik echte vechtlust had getoond en mij ook niet echt meer kan herinneren wanneer ik voor het laatst een pot heb gewonnen van 2-0 achter! Zo kwam ik dus, van eerst reserve nr 6 te zijn in dit toernooi, in het hoofdtoernooi!

In de eerste ronde van het hoofdtoernooi mocht ik tegen Anthony Graham. een Engelsman en de voormalig Europees Kampioen onder 19 jaar. Dit zou een lastige pot worden. Ik voelde mij goed aanhet begin van de wedstrijd en het ging gelijk op. Echter op bepaalde momenten, verloor ik af en toe de focus en gaf hem een paar punten kado. Ik verloor de game 11-8, zelfde geval was in de tweede en derde game die ik alletwee met 11-6 verloor. Eigenlijk kon ik goed meekomen in de rallies en was ik niet veel minder, alleen wisselde ik goede rallies af met slechte, domme en te makkelijke punten voor hem. Mentaal een beetje uitgeput waarschijnlijk na mijn lange pot van die ochtend. Ondanks dat ik een beetje teleurgesteld was over mijn wedstrijd ben ik toch supertrots en happy met hoe het toernooi is verlopen! Nu hierop verder bouwen en kijken of we het kunnen herhalen over twee weken in een PSA toernooi in Frankrijk!

PSA closed sattelite Arnhem

De week na Istanbul mocht ik alweer mijn volgende toernooi spelen. Ditmaal een PSA closed sattelite toernooi in Arnhem. Zat de hele week een beetje in de knoop met mijn motivatie om te trainen, maar toch besloten om het toernooi te spelen, ook omdat het goed kon zijn voor mijn ranking.

Na aangekomen te zijn, mocht ik mijn eerste pot spelen tegen David Jordens. Dit was een vrij eenvoudig potje die ik ook snel met 3-0 (11-4 11-5 11-3) won.

Volgende pot was alweer de halve finale en ja hoor, ik mocht weer tegen Rene Mijs spelen. De eerste game ging vrij snel naar hem met 11-6, waarna ik de tweede game eenvoudig won met 11-4. De derde en vierde games duurden al wat langer en werden gedeeld met 11-6 voor Rene en 11-6 voor mij. 2-2 dus. Ik was nu toch wel gebrand om eindelijk een keer van Rene te gaan winnen en was vastbesloten om dit ook te doen. De vijfde game begon goed, ik kwam op voorsprong, kwam uiteindelijk 7-5 achter, maar slaagde erin om op 10-9 matchbal te komen. In deze rally kreeg ik een kans om het af te maken, ik ging er ook voor, maar sleog hem in de tin. Balen. Volgende rally win ik met een perfecte drop linksvoor, nog een matchbal. Deze keer verzilver ik hem wel met een perfecte drop rechtsvooring en was mijn eerste overwinning op Rene een feit! Ik won hem met 12-10 in de 5de game en was erg blij!

De finale mocht ik spelen tegen Piedro Schweertman. Hij begon snel uit de startblokken en won de eerste game met 11-6. Daarna begon ik de ballen lekker te raken en begonnen mijn shots goed te lopen. Ik won de volgende twee games met 11-7 en 11-8. In de vierde game ging ik op dezelfde voet door, en kwam 7-3 voor te staan. Helaas, sloeg ik op dat moment wat fouten en won hij een paar goede rally's. Ik verloor de game met 11-9. De vijfde game ging punt voor punt gelijk op. Was erg close en op 9-9 kreeg ik een goede kans om de rally te winnen maar in plaats daarvan sla ik hem fout. Piedro verzilvert zijn eerste matchbal en wint 3-2 met 11-9 in de vijfde game van mij. Erg jammer, nog nooit zo dichtbij Piedro gezeten en had hem graag gewonnen, maar al met al kan ik en mag ik niet ontevreden zijn met het resultaat van dit toernooi! Een tweede plaats, wat goede punten voor de ranking oplevert, een eerste overwinning op Rene Mijs en heel dichtbij zitten bij Piedro, duiden namelijk op een goed weekend en is goed voor het vertrouwen!

Avrupa Konutlari International Squash Open- Istanbul

Na een leuk weekend in Lille, Frankrijk, waar ik mee was als assistent bondscoach om de jeugd te begeleiden tijdens de French Junior Open, was het weer tijd om zelf te spelen. Ik moest namelijk alweer op pad voor mijn volgende toernooi. De locatie ditmaal: Istanbul! Hier werd een Challenger 10 toernooi gespeeld, wat het grootste toernooi is waar ik tot nu toe met mijn ranking in ben gekomen!

Ik vloog op donderdag heen naar Turkije met Sebastiaan Weenink. Bij aankomst naar het hotel gegaan, wat een van de mooiere hotels was waar ik tot nu toe ben geweest. Het Holiday Inn Airport hotel. De club lag op een kwartiertje rijden en we zijn daar savonds maar even heen gegaan om te kijken hoe alles eruit zag. Was een heel mooie club, net 5 maanden oud en de mensen waren ook erg aardig allemaal. Beloofde wat goeds dus! De loting voor de kwalificatie werd ook meteen gedaan en ik kwam uit tegen de nr 1 van Turkije. Geen idee of dat goed of slecht nieuws was, aangezien ik geen Turkse squashers kende, dus dat zouden we morgen wel zien!

De eerste dag van het toernooi. 's Ochtends even een balletje geslagen om aan de baan te wennen en daarna een beetje relaxen in afwachting van de wedstrijd (tijdens dit toernooi, flink lopen schaken met Sebas, met als record een potje dat 3 uur duurde en eindigde in een remise!). 's Avonds de baan voor mijn eerste wedstrijd. Ik mocht dus, zoals gezegd, tegen de nr 1 van Turkije,  Huseyin Gumus. Na de eerste paar rally's had ik wel door dat ik mij niet zo heel druk hoefde te maken voor hem. Dit was wel lekker, kon goed de baan uittesten en mijzelf in vorm spelen voor het toernooi. Ik won de wedstrijd met 3-0 (11-1 11-4 11-2).

De volgende dag mocht ik spelen tegen een Egyptenaar, Mohamed Elsam el Sherif. Aangezien Egyptenaren altijd lastig zijn om tegen te spelen, had ik mij goed voorbereid op een pittig potje. De wedstrijd begon en ik had erg moeite om vanaf het begin goed mee te komen in de game, miste de controle en hij kon vrij eenvoudig uitlopen naar een 10-5 voorsprong. Vanaf dat moment begon ik eindelijk goed te spelen en kwam ik nog terug tot 10-9 maar, het was net te laat en ik verloor de game met 11-9. De tweede game stond ik weer flink onder druk en had ik nog steeds niet echt de kans om mijn spel te spelen, ik verloor deze met 11-6. De derde game zat ik er vanaf het begin goed op en speelde ik erg sterk, ik won hem met 11-5. De vierde game was erg close, stonden allebei goed te spelen, maar op de beslissende momenten pakte hij de punten en won hij de game en de wedstrijd met 11-8. Weer erg teleurgesteld, aangezien ik zeker een kans had om van deze jongen te winnen, maar helaas, het mocht niet zo zijn. Op het moment frustreerd mij dat ook een beetje. Ik speel goede potjes, ga zeker vooruit, maar de resultaten blijven een beetje uit. Ik weet dat dat veel gebeurd bij spelers die nieuw zijn op de tour, maar het i toch vervelend en hoop dat het ook snel omslaat!

De dagen erna twee keer Istanbul ingeweest, wat een erg mooie stad is. Ook lekker gebruik gemaakt van de fitness, het zwembad en de sauna van de club. Goed getraind daar. En verder zijn we door de organisatie savonds een keer meegenomen naar een restaurant waar ook een show van buikdansers enz. waren en overdag naar een Turkse teahouse voor een authentieke lunch op de grond met een shiza. Erg leuk en erg gezellig. Wat vooral opviel is de gastvrijheid van de mensen in Turkije. Ze probeerden alles om het je maar naar je zin te maken, niks was te gek. Top dus! Het was misschien niet het meest goed georganiseerde event (we moesten onder andere verplaatsen naar een ander hotel omdat ze vergeten waren de kamers te boeken), maar ze probeerde alles wel meteen op te lossen of te verbeteren en ervan te leren. En aangezien het het 1ste PSA toernooi dat ooit in Turkije is gehouden viel het ze ook nog niet echt aan te rekenen, Al met al zeker een toernooi om weer naar terug te gaan!