Communicatie

Het is alweer even geleden dat ik een blog geschreven heb, vandaar dat ik op deze druilerige zondag (zal eens niet…) weer eens lekker achter de computer gekropen ben. Waarover ik zou schrijven was meteen duidelijk voor mij, nadat ik gisteren, na vaak gepusht te zijn, eindelijk heb toegegeven en een Twitter account heb aangemaakt.

Als professioneel squasher ben je namelijk erg vaak op pad en zit het thuisfront te popelen om iets van je te horen. Even een smsje als je aangekomen bent. Snel een berichtje op Facebook voor je wedstrijd. Misschien een emailtje met een wedstrijdverslag na je wedstrijd, een klein artikeltje voor op je website/blog. Of misschien zelfs een videoblog zoals LJ op het moment doet! En als je even een stem wilt horen, dan heb je nog je computer, of iPhone met Skype en kan je van all over the world in contact komen met wie je wilt, waar deze persoon zich ook bevindt! Natuurlijk heb je ook nog de mogelijkheid om gewoon de telefoon te pakken en naar huis te bellen, maar zoals ook naar voren kwam in andere blogs, zijn wij squashers (of in ieder geval ik), niet al te blij met heel hoge telefoonrekeningen!

Je ziet squashers dan ook altijd een gat in de lucht springen wanneer er op je hotel, op de club of ergens in de buurt Wifi te vinden is! All problems solved, geen bezorgde ouders, nieuwsgierige vrienden en squashliefhebbers meer, want je kunt aan al hun informatiebehoeftes voldoen!

Ikzelf kom uit een gezin, waarin mijn vader vroeger enorm veel heeft gereisd voor zijn werk. Hij was gemiddeld zo’n 100 dagen in het jaar op reis en aangezien dat nog in de oertijd was, had hij al deze mogelijkheden in het begin nog niet. Verhalen over brieven schrijven naar mijn moeder, die dan een week of anderhalf later aankwamen. Luchtpost, munttelefoons, telegrammen, duivenpost, rooksignalen, morsecode (oké misschien overdrijf ik nu een beetje…) komen af en toe nog eens voorbij als we aan tafel zitten en ons erover verbazen hoe eenvoudig de communicatie nu gaat.

Ik ben zelf opgegroeid in het internettijdperk, dus voor mij zijn deze dingen zeer gebruikelijk en normaal. Maar op pad in Australie werd ik dan toch geconfronteerd met een internetloos bestaan. Aangekomen in Millicent, in West Australie, een dorpje van 500 inwoners met 20 kerken, was geen wifi te vinden. Ik stond met mijn handen in het haar, want hoe moest ik nu contact opnemen met het thuisfront? Moest ik een brief schrijven? Maar aangezien deze toch pas anderhalve week later aankomt waarschijnlijk geen goed plan. Bovendien, geen idee waar ik een kaart kon krijgen, wat ik voor postzegels erop zou moeten doen en wat ik erop zou moeten schrijven.

Millicent heb ik overleefd en met een klein beetje angst ging ik op weg naar Kalgoorlie, een goudmijnersstadje, wederom een dorpje uit de oudheid met nog echte saloons en kleiwegen. Maar mijn angst was nergens voor nodig want zo’n drie uur later zat ik op Facetime met mijn ouders (soort videochat), en was ik alweer aan het Whatsappen met mijn vrienden. Een kleine tip voor toekomstige Australië gangers: Elke McDonalds in Australië heeft gratis wifi! Als zuinige Hollander (en aangezien McDonalds niet het beste sportvoedsel is) is het vaak voorgekomen dat ik gewoon bij de Mac naar binnen ging met mijn laptop en een uurtje ging internetten, zonder iets te bestellen! En om nog zo’n tip eruit te gooien, hetzelfde geld voor de Dôme keten, te vinden in West Australië, al moet je hier wel minimaal een kopje koffie bestellen!

Terug in Nederland was ik mij dan ook bewust hoe eenvoudig wij het nu hebben om met elkaar in contact te komen en elkaar op de hoogte te houden van ons doen en laten. En mede daardoor heb ik gisteren, na al accounts te hebben op Facebook, LinkedIn, Skype en blogspot, een account aangemaakt op Twitter. Dus voor degenen die geïnteresseerd zijn naar mijn verrichtingen, dagelijkse beslommeringen en meningen, is het nu mogelijk om mij ook te volgen op www.twitter.com/frankhartkoren !