Na twee weken waarin ik niet of nauwelijks thuis ben geweest, ben ik nu weer even op het nest. En vandaar dat ik ook weer even de tijd heb om een klein blogje te schrijven!
Om te beginnen was ik een dag of drie weg voor competitie in Zwitserland, waar ik speel voor de Pilatus Panda's (juist de Panda's, volgens mij een van de redenen dat ik voor het team gevraagd ben ;-) ) Dit is het tweede seizoen dat ik voor ze speel en het is altijd erg leuk om daar te spelen. Ik moet eerlijk zeggen dat het wel een speciaal gevoel is wanneer je ingevlogen wordt om een competitiewedstrijd te spelen en geef dan ook altijd 200%. Bij de Panda's speel ik op nr 1, wat in Zwitserland garant staat voor goede zware potten. Zo speelde ik de eerste dag tegen de Duitser Rudi Rohrmuller, die ik in 4 zware sets helaas net verloor. De tweede dag mocht ik tegen Fransman Mathieu Castagnet (WR# 45), deze verloor ik 11-5 11-7 11-7. Ondanks de twee verliespartijen toch tevreden met hoe ik daar gespeeld heb (en het team verzekerde dat ondanks dat ik 2x verloor ik toch nog wel een keertje mocht komen!).
Zaterdag naar huis gevlogen, om mijn moeders verjaardag te vieren. Erg gezellig, maar toch wel pittig zo na een hele dag reizen!
De maandag mocht ik alweer weg naar mijn tweede PSA van het seizoen, ditmaal in Dublin, Ierland. Aangezien mijn eerste PSA niet super (lees slecht) was gegaan, was ik van plan om het nu beter te doen en mijn goede spel van de afgelopen weken sterkte deze gedachte.
Mijn eerste wedstrijd was tegen een Noord- Ier, Connor O'Hare en deze won ik met 3-0 (11-8 11-8 11-6). Niet helemaal tevreden met hoe ik had gespeeld, maar een win is een win. Nooit extreem in de problemen gekomen, dus toch een goed potje om erin te komen.
Mijn tweede wedstrijd was tegen de nr. 2 geplaatst in de kwalificatie Steven London. Ik heb tegen hem gespeeld in mijn allereerste internationaal toernooi ooit, de Kent Junior Open in Engeland, onder 11 jaar! Toen verloor ik van hem in de finale. Ik begon de wedstrijd vrij goed, domineerde het spel en won de eerste twee games dan ook vrij eenvoudig met 11-7 en 11-4. Daarna werd ik echter te ongeduldig en wilde ik te snel scoren. Hierdoor en ook omdat hij beter begon te spelen verloor ik de volgende twee games met 11-8 en 11-7. Ik baalde flink van mijn eigen spel en na wat tips van Sebastiaan Weenink, was ik gelukkig toch weer in staat om mijn spel van de eerste twee games te herpakken. Ik maakte de rally's langer en ging alleen voor de shots wanneer dit kon. Dit resulteerde in een 11-6 winst van de vijfde game en een plek in het hoofdtoernooi voor mij! Blij met de win, maar niet helemaal met hoe ik een vrij eenvoudige wedstrijd toch liet veranderen in een zware vijfsetter.
In het hoofdtoernooi moest ik wederom tegen Geoffrey Demont, door wie ik in Barcelona zo op mijn kloten heb gekregen. De eerste twee games waren vrij lang, maar werden grotendeels door Geoffrey gedomineerd, die mij weinig kans gaf om het spel te maken. Hij speelde erg geod, maar ik had ook het gevoel dat hij goed kon spelen doordat mijn ballen niet helemaal scherp genoeg waren om het echt lastig te maken voor hem. Toch moeten deze twee games hem veel kracht gekost hebben, want de derde game kon ik vrij eenvoudig naar mij toetrekken. In de vierde was het een stuk closer. Tot 7-6 voor mij ging het gelijk op, maar daarna speelde hij vijf goede rally's en was de game en de wedstrijd voor Geoffrey. Ik baalde wel een beetje van deze pot. Er zat wellicht meer in en ik had zeker het gevoel dat als ik de vierde had gepakt, dat ik de wedstrijd naar mij toe had kunnen trekken aangezien hij er aardig doorheen zat. Maar het mocht niet zo zijn. Tochwas het al een stuk beter dan in Barcelona en was ik blij met het feit dat ik mij had gekwalificeerd voor het toernooi en hoe ik fysiek en mentaal wedstrijden naar mij toe heb kunnen trekken.
De laatste paar dagen in Dublin doorgebracht met trainen met Sebastiaan, wat geen straf was. De club was superdeluxe. Het was namelijk een echte herenclub. Echt eentje waar je lid van moet zijn om binnen te mogen komen en die van alle gemakken voorzien was. Van warme handdoeken bij de douche, tot een zwembad, stoombad, sauna, fitness, drie restaurants, leeskamer, terras en weet ik veel wat nog meer. Het was een echte ouwe lullen club (ja letterlijk en figuurlijk!) waar je je af en toe afvroeg hoe deze mannen nog konden sporten, aangezien lopen ze al vrij moeilijk af ging!
Grappig was dat je overal ook kledingvoorschriften had. Zo mag je op de baan alleen maar wit dragen, zijn spijkerbroeken zelfs al niet toegestaan in het minst luxe restaurant/bar en voor de echt luxe plekken kon je alleen met blazer/colbert naar binnen. Gelukkig werd voor ons squashers overal een uitzondering gemaakt, en vielen wij ergens zelden meer uit de toon dan op deze club!
Nu ben ik weer eventjes thuis dus en mag ik als klap op de vuurpijl aanstaande vrijdag spelen in de kwalificatie tijdens de Wereldkampioenschappen Squash! Alle hulp is welkom, dus heb je tijd en zin, kom mij aanmoedigen!!!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten